dobrze się zapowiadała jednak całość rozczarowuje.

Co do aktualności i realizmu dramatu należy przypuszczać, że dzisiaj Bronka złapałaby raczej Ewę za kłaki i wykopała za drzwi niż sama skończyła w przerębli.
Jeśli zaś chodzi o autentyzm postaci to Tadeusz, wbrew kreowaniu go na tygrysa Europy ma temperament zdechłego psa, pospolita Bronka wpada w depresję, planuje morderstwo i podejmuje próby samobójcze, natomiast Ewa przypomina nieumarłą.
Wszyscy razem są rozkosznie egzaltowani i wciąż pławią się w swoim uduchowieniu: moja dusza, bo w mojej duszy, och, duszo moja! i tak w kółko.
Jednocześnie "Śnieg" odsłania i bezbłędnie portretuje naturę, która ciągnie wilka do lasu. Zdechły pies Tadeusz, mając u boku rumianą żonę i kąt przy piecu wciąż tęskni za tą zombicą Ewą, bladym widmem o zimnych rączkach. Widmo z kolei nie ukrywa, że uwielbia gonić króliczka a niekoniecznie złapać go i najbardziej kocha wtedy, gdy się nią pogardza. Mimo to Tadzio, z pełną świadomością braku perspektyw na miękkie lądowanie w ramionach kochanki, zabija owcę, pali swe domostwo i czmycha w daleką, ciemną, siną dal.

Malownicze sceny i dobrze wyczuwalny klimat.

dobrze się zapowiadała jednak całość rozczarowuje.

Co do aktualności i realizmu dramatu należy przypuszczać, że dzisiaj Bronka złapałaby raczej Ewę za kłaki i wykopała za drzwi niż sama skończyła w przerębli.
Jeśli zaś chodzi o autentyzm postaci to Tadeusz, wbrew kreowaniu go na tygrysa Europy ma temperament zdechłego psa, pospolita Bronka wpada w depresję, planuje...