Ojojoj niedobrze. To druga książka Pani Michalak, którą przeczytałam zachęcona dobrymi notami i znowuż jestem rozczarowana. Rok w Poziomce, w mojej ocenie, to jeden wielki, przesłodzony do granic możliwości zbieg okoliczności. Zdarzenia na tyle naciągane, że po przeczytaniu kilku wątków, całkowicie przewidywalne.
Ponoć autorka broniąc się przed zarzutami jakoby jej książki wiały naiwnością i harlequinowską nutą stwierdziła gdzieś, że te książki to balsam. I tu właśnie jest sedno sprawy, ponieważ ja bardzo lubię książki w tonacji "balsam", z tym że nic nie stoi na przeszkodzie by taki "balsam" był nieco bardziej autentyczny i mniej nacukrowany. Tymczasem Rok w Poziomce jest tak mocno przesłodzony, że z czasem staje się mdły. Książka jest niewiarygodna, momentami dziecinna, co z czasem zaczyna denerwować. Oczywiście uważam, że mało prawdopodobne, cudowne wręcz zbiegi okoliczności muszą się znaleźć w takiej książce, bo i w życiu się zdarzają, ale nie w ilościach hurtowych, bo tracą na atrakcyjności i stają się oklepane. Niestety moim zdaniem ta książka to jeden wielki cudowny zbieg okoliczności zmiksowany z sukcesem w każdej dziedzinie życia, za bardzo jak dla mnie oderwany od rzeczywistości. Powyższe sprawiło, że nie wczułam się w losy bohaterów, cały czas miałam świadomość, że to co czytam to jedynie fikcja literacka, a nie historia w której w jakikolwiek sposób uczestniczę - a tak mam gdy czytam dobrą książkę.

Ojojoj niedobrze. To druga książka Pani Michalak, którą przeczytałam zachęcona dobrymi notami i znowuż jestem rozczarowana. Rok w Poziomce, w mojej ocenie, to jeden wielki, przesłodzony do granic możliwości zbieg okoliczności. Zdarzenia na tyle naciągane, że po przeczytaniu kilku wątków, całkowicie przewidywalne.
Ponoć autorka broniąc się przed zarzutami jakoby jej...