"Mgłę" Carli Neggers chciałam poznać od bardzo dawna. Jeszcze kiedy miałam konto na stronie harlequina, a tam własną, wirtualną biblioteczkę. Powiedzmy, że czaiłam się na nią około 3 lat. Kiedy wreszcie wzięłam ją w swoje ręce i przeczytałam kilka pierwszych akapitów poczułam rozczarowanie. No bo jak można pisać tak chaotycznie? Rzucają mnie na głęboką wodę, a ja pływać nie umiem i się topię. Topię się w historii, która staje się dla mnie coraz bardziej niezrozumiała. Ciekawe dlaczego nieprawdaż?

Lizzy jest anonimowym informatorem. Ma na celu ujęcie kłamliwego drania, Normana Estabrooka, którego kiedyś znała. Przekazując newsy FBI znajduje się w niebezpieczeństwie, ale do niego jest przyzwyczajona. I nagle jej tropem zaczyna podążać niejaki Will Davenport. Kim on tak naprawdę jest i czego chce od Lizzy?

"Mgła" jest trzecim tomem serii. Oczywiście nie wiedziałam o tym, kiedy zaczynałam czytanie, olśniło mnie prawie pod koniec lektury. To się nazywa spostrzegawczość. Zaczynając od początku, wszystkie informacje były dla mnie niejasne, ciężko było mi zapamiętać imiona wszystkich bohaterów a co dopiero połączyć je siatką. Wspominano o jakiś przeszłych, dramatycznych wydarzeniach, a ja nijak nie mogłam tego ogarnąć.
Co śmieszniejsze, pierwszą część również oznaczyłam kiedyś jako "chcę przeczytać". I dalej byłam niezorientowana w sytuacji. Teraz się zastanawiam jak ja to mogłam zrobić? To po prostu trzeba być mną.

"Mgła" miała być kryminałem. Takim w sumie dość lekkim, z zagadką do rozwiązania i tajemnicą w tle. Miało być romantycznie, miały być pościgi czy coś...a tu nic. I to nie dlatego, że czytałam w złej kolejności. Autorka niesamowicie spłyciła książkę, i teraz aż nie chce mi się uwierzyć, że to ta sama okładka, na którą tak polowałam. Bardzo się staram, żeby nie zwracać uwagi na braki w powieści wywołane moim brakiem spostrzegawczości, ale naprawdę tym razem problem tkwi nie tutaj. Carla nie napisała ani dobrego kryminału, ani dobrego romansu.

Dużo uwagi zostało poświęcone Irlandii, wierzeniom, muzyce i malarstwu. Tu akurat Neggers zapunktowała, ponieważ uwielbiam ten kraj.

Jak patrzę na okładkę "Mgły" i czytam blurb z tyłu okładki, nie widzę już powieści, którą tak bardzo chciałam poznać. Widzę ledwo przeciętną książkę, której mimo wszystko Wam nie polecam. Czy chcę poznać co było wcześniej? Może troszkę. Jednak kiepski warsztat autorki, raczej mnie do tego zniechęca.

"Mgłę" Carli Neggers chciałam poznać od bardzo dawna. Jeszcze kiedy miałam konto na stronie harlequina, a tam własną, wirtualną biblioteczkę. Powiedzmy, że czaiłam się na nią około 3 lat. Kiedy wreszcie wzięłam ją w swoje ręce i przeczytałam kilka pierwszych akapitów poczułam rozczarowanie. No bo jak można pisać tak chaotycznie? Rzucają mnie na głęboką wodę, a ja pływać nie...

Mam mieszane uczucia co do tej książki, z jednej strony mi się podobała a z drugiej nie mogłam przez nią przebrnąć. Trochę w tym może mojej winy, bo nie doczytałam, że to właściwie trzecia część. I chociaż te części nie są ze sobą jakoś mocno powiązane, to może gdybym przeczytała wcześniejsze, lepiej bym znała i rozumiała niektórych bohaterów.
Ale ogólnie nie żałuję, że przeczytałam tę książkę, autorka miała bardzo dobry pomysł i świetnie go zrealizowała. Już od pierwszych stron zostajemy wciągnięci w intrygę, która bardzo szybko się rozwija. Napięcie rośnie stopniowo, choć pod koniec trochę jak by go mało było. Ale samo zakończenie było dobre i nie zostało nic niedopowiedziane, autorka pokończyła wszystkie wątki, wiele wyjaśniając. Chociaż może nie wszystkie, otwarty pozostał wątek Mylesa Fletchera, który jak dla mnie był najciekawszą postacią tej książki.
Bardzo podobały mi się wątki irlandzkie, autorka część akcji umieściła właśnie w tym miejscu, i szeroko do niego nawiązywała. Przyjemnie mi się siedziało w pubie irlandzkim, słuchało o tradycjach i korzeniach irlandzkich. Pojawia się tu też nawiązanie do wcześniejszej książki, do Szlaku Beary i Anioła, które niesamowicie mnie zaciekawiło, i koniecznie będę musiała przeczytać wcześniejsze części.
Natomiast jeśli chodzi o to, że ciężko mi się ją czytało, to głównie przez język jakim posługiwała się autorka i styl. Momentami kompletnie nie wiedziałam kto co mówi, dialogi były tak skonstruowane, że się gubiłam.
Ogólnie polecam, zwłaszcza tym, którzy lubią klimaty irlandzkie :)

Mam mieszane uczucia co do tej książki, z jednej strony mi się podobała a z drugiej nie mogłam przez nią przebrnąć. Trochę w tym może mojej winy, bo nie doczytałam, że to właściwie trzecia część. I chociaż te części nie są ze sobą jakoś mocno powiązane, to może gdybym przeczytała wcześniejsze, lepiej bym znała i rozumiała niektórych bohaterów.
Ale ogólnie nie żałuję, że...

Autorka miała ciekawy pomysł. Główny wątek jest świetny. Bohaterowie mają niezwykłe osobowości, są pełni sprzeczności.
Niestety akcja nie jest zbyt szybka. Chwilami nawet staje się chaotyczna, trudno się połapać o co chodzi. Według mnie wiele wątków mogłoby zostać pominiętych. Mimo to uważam tą książkę za dobrą i godną polecenia.

Autorka miała ciekawy pomysł. Główny wątek jest świetny. Bohaterowie mają niezwykłe osobowości, są pełni sprzeczności.
Niestety akcja nie jest zbyt szybka. Chwilami nawet staje się chaotyczna, trudno się połapać o co chodzi. Według mnie wiele wątków mogłoby zostać pominiętych. Mimo to uważam tą książkę za dobrą i godną polecenia.

Uważny czytelnik dostrzegł, że książka ta jest trzecim tomem cyklu w założeniu sensacyjnego. I rzeczywiście jest on sensacyjny, ale ja nie czytałam dwóch pierwszych tomów, zapewne więc nie potrafię docenić klimatu powieści.
Rzecz cała dzieje się w ciągu 2-3 dni w Irlandii i w Bostonie. Na Zielonej Wyspie zamachowiec nieudolnie próbuje zabić Keirę, pisarkę, miłośniczkę irlandzkich legend, baśni i podań.
Wątek Keiry jest kontynuacją poprzednich tomów. Domyśliłam się więc, że odstaje ona nieco od większości opisywanych tu bohaterów. Rzeczoną pisarkę ratuje Lizzie, główna bohaterka tegoż tomu, która w pojedynkę i zupełnie niezależnie próbuje dokonać rzeczy, nad którą pracuje całe FBI od lat. Im się nie udawało, jej się udało koncertowo. Cóż, taka karma.
W Bostonie w tym samym czasie, kiedy na Keirę czyha paskudny oprych (sprawnie obezwładniony przez zręczną Lizzie) mają miejsce zamachy bombowe. I nie byłoby w tym nic zabawnego, wiadomo, bomba jest groźna i może zabić, gdyby znowu - ostrzegawczy telefon Lizzie z Irlandii uratował wszystkim życie. Gdzie FBI nie może, tam babę pośle. Wtedy właśnie poznajemy bohaterów poprzednich tomów i możemy się domyślać, że w bostońskiej agencji i policji pracują członkowie rodzin, przyjaciele, wszyscy się raczej lubią. No i fajnie, atmosfera w pracy jest ważna.
Dalej intryga snuje się dość wolno, bo wszystko kręci się wokół głównego wątku, kilka pobocznych nieco ubarwia powieść. Na plus należy zapisać fakt, że autorka oszczędziła nam scen łóżkowych, miłosnych podchodów i w ogóle tego całego zauroczenia, a już się bałam, że tak będzie. Wątek miłosny co prawda błyskawiczny, ale strawny i nie wywoływał we mnie uczucia zażenowania. Można by się czepiać faktu, że Lizzie po dwóch dniach znajomości była zakochana i gotowa do zamążpójścia, ale ja się tego czepiać nie będę, w życiu bywa różnie, gwałtowne uczucia też się zdarzają.
Natomiast postać czarnego charakteru już czarniejsza być nie mogła - brutalny, porywczy, bezmyslny, chełpliwy i co tam jeszcze można sobie wymyslić. Nie było za co go polubić. A ja nie lubię, gdy postaci powieściach są czarno-biale, bo wtedy robią się mało realne.

No dobrze, dość pastwienia się nad książką. Pochwalmy ją za coś. Bo w końcu nie byla najgorsza, czytywałam w swoim życiu gorsze.
Powieść jest mocno nieskomplikowana - można sobie ją poczytac dla odprężenia. Ładnie przedstawiono w niej klimat Irlandii - krajobrazy, puby, kamienne płoty i kamienne kręgi. To było urokliwe. Rodzinna tajemnica sprzed lat zaczyna się wyjaśniać, domyślam się, że będzie kontynuowana w kolejnych porcjach przygód bostońskiej FBI.

Uważny czytelnik dostrzegł, że książka ta jest trzecim tomem cyklu w założeniu sensacyjnego. I rzeczywiście jest on sensacyjny, ale ja nie czytałam dwóch pierwszych tomów, zapewne więc nie potrafię docenić klimatu powieści.
Rzecz cała dzieje się w ciągu 2-3 dni w Irlandii i w Bostonie. Na Zielonej Wyspie zamachowiec nieudolnie próbuje zabić Keirę, pisarkę, miłośniczkę...

Ciekawa i wciągająca powieść. Spodobał mi się oryginalny język autorki, obiecujący cykl :)

Ciekawa i wciągająca powieść. Spodobał mi się oryginalny język autorki, obiecujący cykl :)

Szybko się czyta. Dobrze napisana sensacja.

Szybko się czyta. Dobrze napisana sensacja.

Bardzo słaba. Nie polecam.

Bardzo słaba. Nie polecam.