Ta książka jest kontynuacją "Klubu mało używanych dziewic". Trzy z członkiń klubu: Agnieszka, Alina i Michalina nadal spotykają się i pomagają sobie, natomiast czwarta z nich, Marcelina, coraz bardziej oddala się od nich, mieszkając na wsi i pogrążając się w depresji. Trudno nazwać jej życie życiem, jest to bardziej egzystencja. Marcelina na początku próbuje uwieść Jerzego (notariusz, który jej pomagał), ale kiedy jej się to nie udaje, przestaje się w ogóle starać, żeby polepszyć życie swoje i swojej córki, przestaje w ogóle dbać o siebie i o dom. Natomiast pozostałe dziewice coraz lepiej radzą sobie w życiu. Wprawdzie Agnieszka jest zmuszona w wyniku fałszywego donosu zmienić pracę, ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło, ponieważ dzięki temu może założyć swoją własną szkołę, realizować swoje pomysły i pracować z ludźmi, których lubi. Alina również zmienia pracę, ale nie z przymusu, tylko z własnej woli, albowiem doktor Orzechowski otwiera swoją klinikę i zatrudnia ją w charakterze opiekunki. Natomiast Michalina wraz z Grzegorzem wyjeżdżają na urlop do Irlandii i odnajdują ojca Michaliny.
Jest taka lekka powieść, pełna humoru, taka idealna na poprawę nastroju. Świat w niej przedstawiony może wydawać się zbyt idealny, ale to tylko taki urok tej powieści. Myślę, ze celem autorki nie było moralizowanie czytelników i udowadnianie, że w życiu wszystko może się udać. Jest to powieść, przy której nie można przestać się śmiać, lekka i przyjemna.

Ta książka jest kontynuacją "Klubu mało używanych dziewic". Trzy z członkiń klubu: Agnieszka, Alina i Michalina nadal spotykają się i pomagają sobie, natomiast czwarta z nich, Marcelina, coraz bardziej oddala się od nich, mieszkając na wsi i pogrążając się w depresji. Trudno nazwać jej życie życiem, jest to bardziej egzystencja. Marcelina na początku próbuje uwieść Jerzego...