A mnie się podobała. Nie jest to, co prawda, najbardziej makabryczna czy niesmaczna rzecz, jaką przyszło mi czytać, ale potrzebę ohydy artystycznej w zupełności zaspokaja. Wrażliwym odradzam, także dlatego, że w zasadzie po krótkiej analizie zachowań głównego bohatera można przewidzieć zakończenie - i to, jakiego typu zakończenie to będzie.
Nie zgadzam się z argumentami, że "styl jest jak u dziecka z podstawówki". O, serio? Nie wiedziałam, że dzieci używają słów typu "proweniencja" albo potrafią posługiwać się suchym i właśnie "biologicznym" językiem. Nie każdemu musi odpowiadać taki styl i język, ale jeśli ktoś nie umie rozpoznać stylizacji, to jest to problem jego, a nie książki. Typowa antyutopia, oszczędnie, bezosobowo, bez emocji, sucho. Osobiście lubię to w antyutopiach, ale nie każdy przecież musi. Bohatera niemal nie ma za co lubić, nie do końca czuje się potrzebę kibicowania mu, choć czytelnicza ciekawość pcha do przodu. To także na plus.
Oczywiście, można mieć dużo uwag odnośnie, nazwijmy to, naukowych kwestii, ale można tu przymknąć oko, bo nie znamy wszystkich szczegółów świata, a nie są to rewelacje typu ciąży leczącej zaawansowanego raka, jak u Michalak.
Najbardziej boli chyba bardzo ludzka, ale i bardzo idiotyczna strata szansy - a czasem tak niewiele wysiłku potrzeba, żeby zmienić swoje życie.

A mnie się podobała. Nie jest to, co prawda, najbardziej makabryczna czy niesmaczna rzecz, jaką przyszło mi czytać, ale potrzebę ohydy artystycznej w zupełności zaspokaja. Wrażliwym odradzam, także dlatego, że w zasadzie po krótkiej analizie zachowań głównego bohatera można przewidzieć zakończenie - i to, jakiego typu zakończenie to będzie.
Nie zgadzam się z argumentami, że...