Rozpocznę od tego, że książka ma piękną okładkę, co więcej okładka zachęca a książka nie rozczarowuje. Autorkę przyrównano do J. R.R. Tolkiena, porównanie trafne, ale doprecyzowałaby początek książki to narracja z Silmarillionu nie z lekkiego Hobbita. Żeby zorientować się kto jest kim, czyim ojcem lub synem, z którego pokolenia się wywodzi trzeba nieźle wytężyć umysł. Myślę sobie „nie przebrnę”, zerkam na LC i tu znajduje pocieszenie, że od 40 strony powinno być lepiej i … jest znacznie więcej niż lepiej.
Sama chętnie udałabym się na Wyspę Szczęśliwą i zamieszkałabym do czasu kiedy pojawił się Dżauri, a później wyruszyłabym z bohaterami do Larri położonego gdzieś wysoko w górach.
Fantastyczne miejsce wykreowane przez Annę Borkowską daje poczucie bezpieczeństwa i błogiego spokoju, ale wszystko to burzą chęć dominacji i władzy, chciwość, mściwość i obrzydliwe intrygi. Samozwańczy władca wprowadza nowe prawo, które ma popychać do zbrodni, zachęca do osiągania swoich celów kosztem innych i różnicuje na lepszych i gorszych niczego nie świadome społeczeństwo. Buntownicy nie są mile widziani, więc usuwa się ich przy pomocy spisków i podstępu. Nadzieja, że oto nadejdzie Or tli się w niewielu sercach w pozostałych umiera. Kolejne miejsce pełne tajemnic i magii to miasto Larri. Miasto, w który odbywa się narada bardów, tych którzy dzięki nieskazitelnemu postępowaniu mogą nauczać i osądzać innych, kierując się zasadą łagodności. Są więc w wymyślonym świecie miejsca gdzie triumfuje sprawiedliwość, może więcej takich miejsc w drugim tomie?
Dzięki fantastycznej historii autorka mówi o nadziei, wierze, tęsknocie i samotności. Obrazuje jak Zło tworzy nowe społeczeństwo. To ten wątek bardzo mnie zaciekawił, zwłaszcza, że powieść pisana była w noc stanu wojennego. Książka, którą warto polecić i warto przeczytać, bo to świetna historia napisana wyjątkowym językiem. Dodatkowy plus za wydanie, czcionka nie męczy wzroku.

Rozpocznę od tego, że książka ma piękną okładkę, co więcej okładka zachęca a książka nie rozczarowuje. Autorkę przyrównano do J. R.R. Tolkiena, porównanie trafne, ale doprecyzowałaby początek książki to narracja z Silmarillionu nie z lekkiego Hobbita. Żeby zorientować się kto jest kim, czyim ojcem lub synem, z którego pokolenia się wywodzi trzeba nieźle wytężyć umysł. Myślę...