Bardzo fajna historia. Przyznam się, że książkę kupiłem ze względu na to, że moja młodsza córka nazywa się Sonia, ale zostałem bardzo mile zaskoczony treścią. Klimatycznie i jakością mogę ją śmiało porównać np. z "Karolcią" (a czyta się na pewno lepiej od np. "Pana Kleksa") i wydaje mi się, że ta książka przy odrobinie szczęścia ma szanse wejść do polskiej klasyki dziecięcej.
Mnóstwo magii, akcji, nieprzewidywalnego rozwoju wypadków w którym próbuje odnaleźć się mała Sydonia, "przez najbliższych zwana litościwie" Sonią. Starsza córka (5 lat) podskakiwała na łóżku przy końcówce książki i wykrzykiwała co raz "hurra!", albo "boję się!". Długo nie wiadomo kim jest Mag Gelato, choć można mieć pewne uzasadnione przeczucia (nb. po lekturze jasne się staje dlaczego tak się nazywa--"gelato" to po włosku "lody"). W ostatecznej rozgrywce mnóstwo znaków zapytania, dwa równoległe wątki, w których to co miało być proste, komplikuje się.
Dałbym może nawet 8 gwiazdek, ale trochę mi przeszkadzały dwie rzeczy.
Po pierwsze, używanie kolokwializmów, np. "fotki", "happy end", które mi pasowały do powieści magicznej jak pięść do nosa (tu oczekujemy raczej staroświeckich określeń, jak komnata, szata, ...). Po drugie, czasami autorka wprowadzała "opisy przyrody", które jakoś nie łączyły się z treścią, nie było jasne po co one są. Na szczęście, te drugie (nietrafione opisówki) zdarzały się rzadko, a to pierwsze (kolokwializmy) też było na tyle okazjonalne, że dało się przeboleć.

Bardzo fajna historia. Przyznam się, że książkę kupiłem ze względu na to, że moja młodsza córka nazywa się Sonia, ale zostałem bardzo mile zaskoczony treścią. Klimatycznie i jakością mogę ją śmiało porównać np. z "Karolcią" (a czyta się na pewno lepiej od np. "Pana Kleksa") i wydaje mi się, że ta książka przy odrobinie szczęścia ma szanse wejść do polskiej klasyki...