No wreszcie porządnie napisany tom od początku do końca. Dzieje się w nim tyle, co czasem w dwóch innych naraz. Daję 8 gwiazdek za zamkniętą opowieść w jednym tomie.
Pojawia nam się tu kolejna kultura i państwo wzorowane na kulturach naszego świata, tym razem wkraczamy w świat pustynnych Arabusów Beduinów zwanych tu Bedulinami, no i mniejsza z tym na ile to się zgrywa z rzeczywistą arabską kulturą i klimatem pustynnych cywilizacji - w każdym razie o to w tym wszystkim chodzi, by umieścić opowieść wlaśnie tam, a przy okazji ponauczać trochę czytelników odmienności, przekonać o istnieniu bardzo fajnych i bardzo wrednych Arabusów - nieźle to wyszło Flanaganowi, powieść toczy się wartko a my z napięciem śledzimy ją do samego końca, w którym typki, których nie lubimy dostają kopa w zadek od typków, których lubimy.
Oczywiście, o to chodzi w takiej powieści. Mamy piaski, burzę na pustyni, wielbłądy, ludy koczownicze, honor i brak honoru, walki, podstępy, gry dyplomatyczne, nagłe zmiany akcji... Że nieco przewidywalne? Ech, to mogę spokojnie Flanaganowi odpuścić.
Rośnie forma Evanlyn - jej umiejętności posługiwania się urządzeniem miotającym przypominającym techniką użycia rzut młotem, a niesłusznie zwanym procą - rosną, Tym razem odgrywa ona bardzo kluczową rolę w ważnej bitwie. Księżniczka - twarda, nieugięta, sprytna, zdolna sprzeciwić się nawet swojemu królewskiemu ojcu od razu powoduje wzrost sympatii do niej - jej notowania u nas bardzo rosną (wspaniałe sceny jej treningu z „procą”, skradaniem się, a potem jej negocjacje z ojcem na początku książki: doprawdy wspaniałe). Halt, który zwykle nie wychodzi z najlepszej formy tym razem przypadkowo-nieprzypadkowo, ale jednak daje ciała na pustyni i tym razem wykazuje się Will, który początkowo na pustyni także daje ciała, ale jego forma w trakcie trwania powieści rośnie, by zaprowadzić go do otrzymania odznaki pełnoprawnego zwiadowcy (świetna scena w epilogu, naprawdę świetna: przyjemnie-pozytywna). Horace - dojrzały, świetny chłopak, którego już wręcz kochamy, niezawodny przyjaciel - forma rośnie.
Pod względem fabuły i koncepcji całej książki nie mam zastrzeżeń.
W czym mógłbym trochę pomarudzić? Jak zwykle irytuje mnie ta europoprawność polityczna Flanagana w wielu scenach potyczek dobrych ze złymi, tudzież rozwiązania dotyczące „flanagańskiej” sprawiedliwości. Otóż poprawniści polityczni nie odróżniają kilku kluczowych pojęć, a mianowicie: zemsty od sprawiedliwości, a tej od miłosierdzia i litości. Na swój użytek napiszę na ten temat kilka zdań. Otóż czym byłaby sprawiedliwość w swej istocie? Byłaby zapłatą za wredny czyn dokładnie tym samym. Jeśli zbrodniarz torturowałby kogoś gorącym żelazkiem 5 godzin i 12 minut a potem w minucie 13-tej zabił, to sprawiedliwością byłoby torturować go gorącym żelazkiem również 5 godzin i 12 minut oraz pozbawić go życia także w 13-tej minucie. Poprawniści polityczni nagle podnoszą krzyk: "ależ to zemsta, a nie sprawiedliwość!" Otóż nie, moi kochani, zemsta byłaby, gdyby tym żelazkiem torturować bandziora np. o godzinę dłużej, a nawet o minutę dłużej, niż on to uczynił. Zemsta jest odpłatą niewspółmierną, większą niż uczyniona krzywda. Natomiast gdyby skazano tego bandziora na humanitarną karę śmierci, bez tortur, to co prawda sprawiedliwość nie byłaby w swej istocie wypełniona, ale dokonany zostałby litościwy i miłosierny akt eliminacji wrednego typa - poprawność polityczna nawet karę śmierci tak rozumianą śmie nazywać zemstą... Zatem do szału mnie doprowadzają te migawki, gdy Gilan pokonuje oprycha i każe mu się poddać, przy czym o mało nie ginie (czujność Horace'a!!!), zamiast uciąć kreaturze łeb; gdy księżniczka biadoli, że doprowadziła <<człowieka do stanu „śliniącego się idioty”>> (przecież to był skutek obrony przed owym idiotą i to obrony absolutnie koniecznej): nie chce mi się przypominać tych detali z poszczególnych scen i dialogów, mam nadzieję, że wiadomo o co chodzi...
Aha, plus za „rozgrywki werbalne”, negocjacje i poczucie humoru autora!
No i tyle. jak mi się coś przypomni, to dopiszę. Książka fajna, polecam gorąco.

No wreszcie porządnie napisany tom od początku do końca. Dzieje się w nim tyle, co czasem w dwóch innych naraz. Daję 8 gwiazdek za zamkniętą opowieść w jednym tomie.
Pojawia nam się tu kolejna kultura i państwo wzorowane na kulturach naszego świata, tym razem wkraczamy w świat pustynnych Arabusów Beduinów zwanych tu Bedulinami, no i mniejsza z tym na ile to się zgrywa z...