Bardzo ambiwalentne odczucia pozostają po przeczytaniu tej książki. Niby Białoszewski, czyli Ktoś, ale bardzo nierówny. Są momenty błyskotliwe i zabawne, a są nudne i bylejakie. Jak sam tytuł wskazuje - są to opisy codziennych sytuacji, obserwacje świata i rzeczywistości. Część z nich autor przeżył sam, część "donieśli" mu inni. Białoszewski spisuje zasłyszane na ulicy, w sklepie czy aptece dialogi, opowieści pozyskane od gości (większość akcji dzieje się w mieszkaniu autora),a także swoje rozmowy z partnerem, Leszkiem.
Trochę się czytając tę książkę ubawiłem, trochę wynudziłem.

Bardzo ambiwalentne odczucia pozostają po przeczytaniu tej książki. Niby Białoszewski, czyli Ktoś, ale bardzo nierówny. Są momenty błyskotliwe i zabawne, a są nudne i bylejakie. Jak sam tytuł wskazuje - są to opisy codziennych sytuacji, obserwacje świata i rzeczywistości. Część z nich autor przeżył sam, część "donieśli" mu inni. Białoszewski spisuje zasłyszane na ulicy, w...

Tego typu lektury zawsze skłaniają mnie do zadania sobie pytania "Czy to ze mną jest coś nie tak, czy też po prostu nie rozumiem, co autor miał na myśli?". "Donosy rzeczywistości", jak zresztą wskazuje piękny tytuł, to bardzo duży zbiór wszelkiego rodzaju anegdot, wypowiedzi, czy historyjek z otoczenia autora. Białoszewski afirmuje codzienność; pokazuje, że każda wypowiedź, pijaka, przechodnia, bliskich autora zasługuje na odnotowanie. Tak rozległy zbiór tekstów został napisany oszczędnym, behawioralnym językiem, co wymaga dużego zaangażowania czytelnika, a przy tym może stanowić doskonałą szkołę pisarstwa.
Jednak, przy jak największej chęci zrozumienia zamysłu autora, nie mogę napisać, że "Donosy" stanowiły dla mnie lekturę marzeń. Doceniam niezwykłą wrażliwość autora na codzienność, jego niezwykły słuch, lecz w większości, powiedzmy umownie, "historyjek" składających się na lekturę, nie zdaje to egzaminu. Owszem, podobają się zapisy rozmów z tramwaju, z poczekalni itd. (stanowią najlepszą część dzieła),ale problemem jest, że Miron odsłania przed czytelnikiem również swoje prywatne życie. A, jak wiadomo, ten aspekt rzeczywistości dla kogoś obcego może pozostać zupełnie niezrozumiały. I tak też jest z "Donosami". Kolejne opowieści z mieszkania Mirona i Le., w którym dwaj "przyjaciele" mierzą się z warszawską codziennością, są na dłuższą metę nużące, niezbyt zrozumiałe. Przechodzi się nad nimi z obojętnością i nadzieją, że autor uraczy nas ponownie opisem sytuacji spoza swojego mieszkania.
Przy czym należy pamiętać, że ten swoisty zachwyt autora nad codziennością, choć bardzo kuszący (bo każdy z nas tego doświadcza),zmusza do postawienia pytania, czy takie jest zadanie literatury, czy szerzej: kultury. W końcu kończące "Donosy" słowa "Co robić" niejako każą pogodzić się z zastaną sytuacją, akceptować ją, cieszyć się "zwyczajnością", a przecież literatura powinna również skłaniać do działania, przeciwstawienia się szarej rzeczywistości...

Tego typu lektury zawsze skłaniają mnie do zadania sobie pytania "Czy to ze mną jest coś nie tak, czy też po prostu nie rozumiem, co autor miał na myśli?". "Donosy rzeczywistości", jak zresztą wskazuje piękny tytuł, to bardzo duży zbiór wszelkiego rodzaju anegdot, wypowiedzi, czy historyjek z otoczenia autora. Białoszewski afirmuje codzienność; pokazuje, że każda wypowiedź,...

Odcedził Miron istotności codzienności, te prawdziwe, a do tego nie skłamał w nazywaniu. Nie sposób przecenić tego autora.

Odcedził Miron istotności codzienności, te prawdziwe, a do tego nie skłamał w nazywaniu. Nie sposób przecenić tego autora.