Bałam się tej części, bo słyszałam, że bardzo skupia się na postaci Simona, za którym - przynajmniej w dwóch pierwszych częściach - nie przepadałam. Jedak książka wciągnęła mnie już od pierwszych stron i, ku mojemu zdumieniu, wątek Simona okazał się jednym z moich ulubionych - zaraz po Aleku i Magnusie.

Clary i Jace w pewnym sensie mnie rozczarowali. Dopóki nie mogli być razem, było to dla mnie, jako czytelnika o sadystycznych zapędach, gustującego w dramatach bohaterów, naprawdę ekscytujące. Ale teraz, gdy nic nie stało już na przeszkodzie ich związkowi, zachowania Jace'a nie umiałam odbierać inaczej jak tylko wyszukiwania sobie na siłę nowych problemów...

(No i dlaczego, na Anioła, imię Jace jest źle odmieniane w dopełniaczu i bierniku?!)

Ale, co by o nich nie mówić, Cassandra ma dar opisywania romantycznych scen w sposób, który nie wywołuje u mnie odruchów wymiotnych, i przy każdym wyznaniu miłosnym się rozpływałam. Na szczęście humor stanowi tu przeciwwagę, a ona o nim nie zapomniała.

Podsumowując, uznałabym tę książkę za rodzaj pomostu łączącego "Miasto szkła" i "Miasto zagubionych dusz" - wciągającego, ale będącego jedynie zapowiedzią tego, co jeszcze nas czeka.

W każdym razie jakąś jedną siedemnastotysięczną część mojego serca, która nie należy już do innych książkowych bohaterów, po lekturze oddałam Simonowi. Mimo, że jest wampirem.

Bałam się tej części, bo słyszałam, że bardzo skupia się na postaci Simona, za którym - przynajmniej w dwóch pierwszych częściach - nie przepadałam. Jedak książka wciągnęła mnie już od pierwszych stron i, ku mojemu zdumieniu, wątek Simona okazał się jednym z moich ulubionych - zaraz po Aleku i Magnusie.

Clary i Jace w pewnym sensie mnie rozczarowali. Dopóki nie mogli być...