Podróże i ich opisywanie nie są dla antropologa zajęciem łatwym.
Trudno o spontaniczny zachwyt, gdy każde miejsce, miasto, zabytek, przestrzeń widzimy w kulturowym i historycznym kontekście.
Niełatwo swobodnie opisywać swoje wrażenia, gdy w głowie kołaczą opisy i filmy wielkich postaci historii i kultury, które odniosły się do tych samych miejsce przed nami.
Gdzieś umyka swoboda bycia wśród ludzi tak po prostu, kiedy nie sposób uciec od nasuwających się interpretacji zachowań, rytuałów, wzorów kultury, dostrzeganych w każdej ulicznej scence czy wydarzeniu.
Trudno wreszcie o swobodę pisania, kiedy ma się pełną świadomość własnych kulturowych ograniczeń i dystans do samego siebie w roli podróżnego.
Podoba mi się w książce D. Czai pełna samoświadomość uwikłania w rolę erudyty, który nie jest w stanie pozbyć się wszelkich nawyków antropologa, a zarazem dążenie do odczuwania, cieszenia się odwiedzanymi miejscami bez pretensji, przy butelce wina, gdzieś na włoskiej prowincji.
Takie meta-podróżowanie, trochę melancholijne, łączące tęsknotę za romantyzmem z niemożnością pozbycia się gorsetu wiedzy, kontekstu, konwencji jest mi bliskie. Podobni duchem czytelnicy znajdą w książce przyjemność, a czytając ją w trakcie albo po podróży do Apulii zapewne wejdą z nią w dialog, porównując swoje wrażenia z przeżyciami autora.
Ale rozumiem też tych, których zestawianie przez autora własnych obserwacji z tego czy innego miejsca z tekstami Muratowa, notatkami Tarkowskiego albo relacjami o cudach barokowych świętych drażni nadmiarem cytatów i komentarzy do komentarzy, a także zbytnim eksponowaniem przez autora siebie.

Podróże i ich opisywanie nie są dla antropologa zajęciem łatwym.
Trudno o spontaniczny zachwyt, gdy każde miejsce, miasto, zabytek, przestrzeń widzimy w kulturowym i historycznym kontekście.
Niełatwo swobodnie opisywać swoje wrażenia, gdy w głowie kołaczą opisy i filmy wielkich postaci historii i kultury, które odniosły się do tych samych miejsce przed nami.
Gdzieś umyka...