To, co mi się w tej książce podoba, to sposób prowadzenia narracji i poczucie humoru autora. To, co mi się nie spodobało, to ciążenie opowieści w kierunku dna i beznadziei.
Mój komentarz bardzo luźno związany z powieścią dotyczy sposobu traktowania ludzi, których psychika nie pasuje do tak zwanych „norm powszechnych”. Jeśli ktoś kocha swoją nienormalność, ma do niej prawo do momentu, gdy nie czyni innym krzywdy, w takim znaczeniu, że krzywda zawiera się w katalogu zachowań wobec osoby, która tych zachowań i działań bardzo nie chce, bo jeśli ich pragnie, o krzywdzie nie można mówić, bez względu na to, co o tym sądzą postronni obserwatorzy i na jakich przepisach prawnych się opierają. To moja opinia.
Osoba, której „nienormalność” ludzie postronni usiłują przemocą spacyfikować, ma w moim odczuciu prawo do samoobrony. Gdy były czasy i miejsca, w których ujawnienie homoseksualizmu groziło karami albo przymusowym „leczeniem psychiatrycznym”, to osoba homoseksualna miała moim zdaniem moralne prawo do chronienia swojej prywatności i przeciwdziałania bezprawiu ujawnienia swojej natury osobom i instytucjom, które jej mogły zagrozić. I nie podejmuję się tu spisać katalogu działań niedozwolonych w owej samoobronie.
Doprecyzowując - ten mój komentarz ma ów luźny związek z groźbą Listonosza, która doprowadziła do fatalnych konsekwencji.

To, co mi się w tej książce podoba, to sposób prowadzenia narracji i poczucie humoru autora. To, co mi się nie spodobało, to ciążenie opowieści w kierunku dna i beznadziei.
Mój komentarz bardzo luźno związany z powieścią dotyczy sposobu traktowania ludzi, których psychika nie pasuje do tak zwanych „norm powszechnych”. Jeśli ktoś kocha swoją nienormalność, ma do niej prawo...