Powieść Dygata to historia urzędnika Szalaja, który w czasach PRL-u udaje się w podróż do Włoch. Wyjeżdża tam na zaproszenie starszego brata - uznanego reżysera, którego dawno nie widział, a z którym łączą go skomplikowane relacje.
Południe Europy okazuje się urzekające i zaskakujące, zupełnie inne niż rodzima szara rzeczywistość. Wszystko tu wydaje się jaśniejsze, piękniejsze, bardziej uwodzicielskie i urzekające...

Nie tylko o takiej - dosłownej wycieczce pisze tu Dygat. Jego książka to opowieść o podróży wgłąb siebie, w przeszłość, aż do przedwojennych czasów dzieciństwa, poprzez dorastanie, dojrzewanie i założenie własnej rodziny, codzienną pracę i coraz bardziej nużące obowiązki.
Poznajemy relacje głównego bohatera z rodzicami i bratem, z żoną i synem, z kolegami z pracy.
Nie jest to życie godne pozazdroszczenia. Szalaj jest rozgoryczony, często wspomina tzw. lepsze czasy, gdy był beztroski i szczęśliwy, bywa małostkowy, rozeźlony na cały świat, wciąż chce zmienić swoją egzystencję, więc podróż do Włoch traktuje jako szansę na wyrwanie się z dusznego kraju i przeżycie wielkiej przygody. Czy to mu się uda? - oczywiście nie zdradzę:).

Całość czyta się z przyjemnością. Jest w tej lekturze miejsce i na refleksje, i na melancholijny nastrój, i na subtelny uśmiech.

Powieść Dygata to historia urzędnika Szalaja, który w czasach PRL-u udaje się w podróż do Włoch. Wyjeżdża tam na zaproszenie starszego brata - uznanego reżysera, którego dawno nie widział, a z którym łączą go skomplikowane relacje.
Południe Europy okazuje się urzekające i zaskakujące, zupełnie inne niż rodzima szara rzeczywistość. Wszystko tu wydaje się jaśniejsze,...