Świetna powieść. Być może nawet lepsza niż Jezioro Bodeńskie, chociaż na pierwszy rzut oka nie porusza tak ważnych kwestii.

Wyśmienity styl, wybitne metafory i porównania, niepowtarzalni bohaterowie. Dygat w ogóle miał wielki talent do kreowania bardzo oryginalnych postaci, które, choć smutne, śmieszą. W Podróży groteskowość większości z nich stoi na poziomie tych z Blaszanego bębenka. Najdziwniejsza i najzabawniejsza postać to Janek, brat Henryka, następnie sam Henryk, później jego rodzice, dalej Wiktoria, Adam i Jurek Malinowski.

Gorzkie zakończenia u Dygata przypominają te orwellowskie. I dobrze. Musi być ktoś, kto przypomni, że nawet wymyślonej historii nie zawsze można stworzyć szczęśliwe zakończenie. I właśnie - zakończenie... Majstersztyk. Precyzyjne i wyważone opisy sprawiają, że można się poczuć jakby samemu było się na Capri lub w Neapolu. Razem z Henrykiem chodziłem krętymi uliczkami Capri, siedziałem z nim nad morzem, piłem grappę w barze. Jakby tego było mało, to Dygat wciska między to wszystko ciekawe spostrzeżenia i komentarze na na najprzeróżniejsze tematy.

Dawno żadna książka mnie tak nie wciągnęła i mimo sesji na karku, przeczytałem ją w kilka chwil. Od kilku dni zastanawiam się, jak taki pisarz może być aż tak niedoceniany (niech świadczy o tym fakt, iż wszystkie jego książki, które posiadam, kupiłem na kiermaszach, a za najdroższą zapłaciłem 3 złote...), i to w czasach prozy nie najwyższych lotów. Większość współczesnych nam prozaików mógłby schować w kieszonce swej koszuli. Czas zapoznać się z całą jego twórczością.

Świetna powieść. Być może nawet lepsza niż Jezioro Bodeńskie, chociaż na pierwszy rzut oka nie porusza tak ważnych kwestii.

Wyśmienity styl, wybitne metafory i porównania, niepowtarzalni bohaterowie. Dygat w ogóle miał wielki talent do kreowania bardzo oryginalnych postaci, które, choć smutne, śmieszą. W Podróży groteskowość większości z nich stoi na poziomie tych z...