Lektura „Alfabetu szatana” to był mój bodajże pierwszy kontakt z prozą Smith’a. O kontakt ten zabiegałem zawzięcie i z niecierpliwością, jako że znane mi były marne opinie o twórczości autora osławionej „Bestii” i stwierdziłem że jeśli facet pisze aż tak nędznie jak twierdzi czytelnicza brać, to moim wręcz obowiązkiem jest zapoznać się z jedną choćby pozycją z jego jakże bogatego dorobku. Padło na „Alfabet”, przed lekturą którego nastawiłem się na kiczowatą, pozbawioną ładu i składu fabułę, idiotycznych, płaskich jak spodek pod filiżankę bohaterów i klimat, który w teorii ma straszyć, a w praktyce zahacza o Monthy’ego Python’a. Książkę przeczytałem i koniec końców poczułem spore rozczarowanie, jako że „Alfabet szatana” okazał się nie tak tragikomiczny jak tego oczekiwałem. Wiadomo, cudów nie ma, bo to rzecz na pograniczu klas B i C, ale jak na książkę tej kategorii, to jest to całkiem przyjemna rzecz, o ile oczywiście przymkniemy oko na pewne ewidentne idiotyzmy. A takowych nie brakuje – już sam pomysł, że grupka obdarzonych przez szatana mrocznymi mocami, do tego stacjonujących w podrzędnej szkółce nastolatków planuje narzucenie światu diabelskiego (nie)porządku, nie zawiera w sobie wiele intelektualnego potencjału. Bohaterowie są faktycznie płascy jak wspomniany spodek, zaś proponowany przez Guy’a wizerunek wyznawców światłości i czcicieli ciemności to iście moherowa wizja. Ci pierwsi chcą żeby się działo dobrze, ci drudzy żeby się działo źle – ot, takie tam uproszczenie, bez żadnej większej głębi. Reszta to to, co z reguły króluje w tego typu przaśnych horrorkach: estetyka wisceralna, odmóżdżona brutalność i szczypta wyuzdanego seksu. Z mojego punktu widzenia: powieść słaba, ale dobra jednocześnie, bo oczekiwałem literackiego kataklizmu. Rzecz niewiele gorsza od połowy mastertonowskiego asortymentu.

Lektura „Alfabetu szatana” to był mój bodajże pierwszy kontakt z prozą Smith’a. O kontakt ten zabiegałem zawzięcie i z niecierpliwością, jako że znane mi były marne opinie o twórczości autora osławionej „Bestii” i stwierdziłem że jeśli facet pisze aż tak nędznie jak twierdzi czytelnicza brać, to moim wręcz obowiązkiem jest zapoznać się z jedną choćby pozycją z jego jakże...