Kiedy McCammon porzuca babranie sie w młodzieżowych banialukach ("Łabędzia śpiew"), to wtedy wychodzi mu naprawdę świetna rozrywka dla dorosłego czytelnika. Tak było z wybornym "Stingerem", i tak też jest ze świetną "Godziną wilka".
McCammon potrafił tutaj stworzyć wiarygodną bajkę dla dorosłych o agencie Secret Service z licencją na zagryzanie. Fabuła przez długi czas prowadzona jest dwutorowo, z jednej strony obserwujemy dzieciństwo i młodość naszego bohatera, jego odkrywanie swojej likantropicznej natury, z drugiej jego tajną misję w zakamarkach II wojny światowej. I to przede wszystkim pierwszy wątek decyduje o pewnej wyjątkowości "Godziny wilka", autor tworzy wybitną, wiarygodną i klimatyczną wizję watahy wilkołaków, których świat kurczy się wraz z ekspansją człowieka. Nie ma chyba lepszej książki o wilkołakach, która tak udanie przedstawia wilkołactwo od strony psychologicznej (na uwagę zwłaszcza zasługuje krótki fragment o miłości do księżyca, piękne to było).
Na tym tle słabuje przyzwoity, ale zbyt superbohaterski wątek likantropa w służbie Jej Królewskiej Mości, z nierówną wizją Europy pod okupacją hitlerowską. Łącznie jednak "Godzina wilka" posiada to, czego czytelnik może oczekiwać od porządnej literatury rozrywkowej - wciąga i nie puszcza do samego końca. Jest tu mrowie akcji, scen seksu, w końcu to powieść szpiegowska, posoki oraz odrobinę grozy.

Kiedy McCammon porzuca babranie sie w młodzieżowych banialukach ("Łabędzia śpiew"), to wtedy wychodzi mu naprawdę świetna rozrywka dla dorosłego czytelnika. Tak było z wybornym "Stingerem", i tak też jest ze świetną "Godziną wilka".
McCammon potrafił tutaj stworzyć wiarygodną bajkę dla dorosłych o agencie Secret Service z licencją na zagryzanie. Fabuła przez długi czas...