Mało jest książek, których pierwszy akapit jest tak piękny - dosłownie przykuwa czytelnika i rysuje cudowny i magiczny obraz!

Nigdy tak bardzo nie delektowałam się samym językiem powieści - użyte przez autorkę słowa są mistrzowskie. Np. kiedy autorka opisuje monsun czyli Wschodni Wiatr - "Tutaj odczuwa się go tak, jakby był tylko oporem powietrza przy ruchu Ziemi w przestrzeni" - miałam wrażenie, że czuję na twarzy ten wiatr.

Powieść ma formę pamiętnika - zatem dominują opisy krajobrazów, zwierząt i ludzi - widzianych oczami głównej bohaterki i przez nią ocenianych.

Czytając te opisy i opinie autorki - czytelnikowi nagle tworzy się obraz samej Karen - kobiety inteligentnej i bardzo spostrzegawczej, a także pełnej sprzeczności. Z jednej strony była osobą towarzyską - lubiła bowiem mieć koło siebie ludzi, lubiła rozmowy, lubiła opowiadać innym ludziom swoje historie. Ale w sumie, jej życie w Afryce było bardzo samotne, jakby odizolowane od świata. Była świetnym myśliwym i zabijała zwierzęta, ale potępiała polowania, a antylopę Lulu pokochała. Była Europejką z wychowania, damą, baronową, ale potrafiła żyć w Afryce, na farmie, uprawiać kawę, a nade wszystko potrafiła zrozumieć i docenić zwyczaje tubylców, nauczyła się języka. Nie patrzyła na rdzennych mieszkańców Afryki z zarozumiałością i przekonaniem o wyższości własnej kultury!

Jest także coś niezmiernie ujmującego w sposobie opisania Denysa. Widziałam go jak żywego, trochę nieokiełznanego podróżnika, myśliwego i obieżyświata. Oprócz tych fragmentów powieści - mu w całości poświęconych, czasami jakby mimochodem - autorka wspominała go, opisując coś innego. Piękny jest ten fragment, kiedy Karen spogląda na swój stół z czarnego kamienia i wspomina jak siedziała przy nim z Denysem, a w tafli stołu odbijały się gwiazdy i planety!

Czasami - zwłaszcza w opisach Denysa - brakowało mi dialogów, przywołania zwykłych rozmów jakie prowadzili. Pod tym względem autorka dokładniej opisała swoje rozmowy z Kamante:)

Powieść wymaga czasu i uwagi - nie czyta jej się szybko, nie jest pisana chronologicznie. Wspomnienia - które napływają - nigdy nie są chronologicznie ułożone! A jak większość autobiografii - tak i ta powieść niesie w sobie wielką tęsknotę - tęsknotę głównej bohaterki za Afryką.

Mało jest książek, których pierwszy akapit jest tak piękny - dosłownie przykuwa czytelnika i rysuje cudowny i magiczny obraz!

Nigdy tak bardzo nie delektowałam się samym językiem powieści - użyte przez autorkę słowa są mistrzowskie. Np. kiedy autorka opisuje monsun czyli Wschodni Wiatr - "Tutaj odczuwa się go tak, jakby był tylko oporem powietrza przy ruchu Ziemi w...