O młodości! młodości! Ciebie nie obchodzi nic, władasz niby wszystkimi skarbami świata, ciebie nawet żal cieszy, nawet w smutku ci do twarzy, jesteś pewna siebie i zuchwała, mówisz: patrzcie, ja jedna żyję! A już dni twoje biegną i giną bez śladu i bez rachunku, wciąż w tobie coś znika, jak wosk topniejący na słońcu, jak śnieg.... I może cała tajemnica twojego uroku polega nie na możności dokonania wszystkiego, lecz na możności myślenia, że wszystkiego dokonasz; polega właśnie na tym, że trwonisz siły, których nie potrafiłbyś użyć na nic innego - na tym, że każdy z nas poważnie sądzi, iż jest marnotrawcą, poważnie mniema, że ma prawo powiedzieć: 'O, czegóż bym dokonał, gdybym czasu nie tracił na próżno'!

O młodości! młodości! Ciebie nie obchodzi nic, władasz niby wszystkimi skarbami świata, ciebie nawet żal cieszy, nawet w smutku ci do twarzy...

Pragnę pomówić z tobą, o chwilach kiedy w moim sercu płonęła ta błogosławiona światłość. Posłuchaj... a ja wyobrażę sobie, że siedzisz przede mną i patrzysz na mnie swymi czułymi a jednocześnie przenikliwymi oczyma. O niezapomniane oczy! Na kogóż, gdzież zwrócone jesteście teraz? Kto przyjmuje wasze spojrzenie - to spojrzenie, które jakby wyłaniało się z niepojętych głębi podobne do tych tajemniczych źródeł, jak wy jasnych i ciemnych, tryskających pod nawiasem skalnym na samym dnie wąwozu?... Posłuchaj.

Pragnę pomówić z tobą, o chwilach kiedy w moim sercu płonęła ta błogosławiona światłość. Posłuchaj... a ja wyobrażę sobie, że siedzisz przed...