Zaczynałem kilka razy. Początkowo książka stawia dość mocny opór. Chaotyczne epizody, rwane zdania, miałem ogólne uczucie zagubienia w jakimś dziwnym świecie. Nie mogłem się przez to przebić. Dopiero po ok. 100 stronach zaskoczyłem na rytm tej powieści.

Potem czytało się to wspaniale, ale też jakby z coraz większym wysiłkiem. Kolejny kryzys przyszedł mniej więcej za połową i to właśnie ze względu na tematykę oraz sposób jej podania. Zdarzało mi się odkładać lekturę na później nie przez znudzenie, ale niechęć do konfrontowania się przedstawionym światem. Tak też miało już wyglądać mozolne czytanie aż do ostatniej strony.

Ciężko przebrnąć przez systematyczne zagłębianie się autora w analizę nędzy, poniżenia i rozpaczy biednych, zagubionych ludzi. Często podłych, zepsutych i nierzadko winnych swojego upadku. Wszystko opisywane jest poruszającą mieszaniną obrzydzenia i współczucia. Książka staje się nie tylko okrutna i odpychająca, ale też pozostawia po sobie uczucie całkowitej bezsilności. Jak gdyby oglądać świat, gdzie ludzie sami sobie zgotowali los tak okrutny, że zaczynamy dochodzić do wniosku, że na niego nie zasługują. Miałem skojarzenia z grzesznikami z obrazów Boscha, gdzie wydaje się być niemożliwym by przewinienia nieszczęśników mogły być współmierne do katuszy jakie im zgotowano.

Bardzo mocna i trudna pozycja. W kategorii książek bolesnych, które są ewidentnie nieprzyjazne/wrogie czytelnikowi plasuje się u mnie bardzo wysoko.

Drobny minus za odczucia związane z tłumaczeniem Oskara Hedemanna. Nie znam ani oryginału, ani (niestety) języka w którym powstał, więc to tylko intuicyjna ocena, ale chwilami zdecydowanie coś nie grało.

Zaczynałem kilka razy. Początkowo książka stawia dość mocny opór. Chaotyczne epizody, rwane zdania, miałem ogólne uczucie zagubienia w jakimś dziwnym świecie. Nie mogłem się przez to przebić. Dopiero po ok. 100 stronach zaskoczyłem na rytm tej powieści.

Potem czytało się to wspaniale, ale też jakby z coraz większym wysiłkiem. Kolejny kryzys przyszedł mniej więcej za połową...