Absolutnie wspaniałe, chyba nawet moje najulubieńsze. Nawet rok nie minął, jak mnie naszło na ponowną lekturę, co mówi samo za siebie.

Przygarnięty przez mistrza wojownika Dajr Toariego, przybłęda Kintar powoli przyzwyczaił się do nowego dobrego życia w królewskiej szkole. Jako pierwszy uczeń zasłużył na szacunek zarówno samego mistrza, jak i wszystkich innych uczniów - starszych czy nowicjuszy... Za wyjątkiem Majon Thia, zupełnego świeżaka i arystokraty z wielkoksiążęcego domu. Jedna, za to bardzo nierówna bójka, ujawni mistrzowi Dajr Toariemu, kim stali się jego uczniowie, z których żaden nie odważył się wtrącić - bo nie wojownikami. Wojownik nie znęca się nad słabszymi, bez względu na otwartą pogardę, którą ci w swojej głupocie mogą mu okazywać. Wojownik nie pozostaje bierny. Dajr Kintar sam zrozumie swój błąd, a jego żal jest szczery. Tym lepiej dla niego, bo królewska szkoła wojowników odtąd spoczywa na jego barkach. To jemu przypadnie w udziale zawrócić jej uczniów, jeszcze niedawno równych rangą, ze złej drogi z powrotem na ścieżkę wojownika. Jak się okaże, nie tylko uczniów...

Styl Eleonory Ratkiewicz można kochać lub nie móc zdzierżyć, ale jest na tyle unikatowy, że ciężko przejść obok obojętnie. Jest gawędziarski, niekiedy trochę rozwlekły, ale dla mnie piękny. Po prostu.

Fanką narracji pierwszoosobowej nie jestem, wręcz przeciwnie - generalnie mnie ona odstrasza. Ale pani Ratkiewicz i to potrafi obrócić na swoją korzyść, bo Dajr Kintar to postać tak sympatyczna, żywa, że polubiłam go z miejsca. W Paradoksach humor, czy sytacyjny czy słowny, naprawdę mnie bawił. Nieraz się śmiałam, i to przy drugim czytaniu!

Tak jak w drugim wydanym u nas cyklu autorki, bohaterowie są wspaniali. Mają swoją przeszłość, która ich ukształtowała, unikalne charaktery i rozum - zwłaszcza to ostatnie cieszy, bo nierzadko bywało, że bohaterowie, których autor chciał uczynić inteligentnymi czy sprytnymi, albo wychodzą groteskowo, albo wszyscy pozostali wychodzą na tępaków. Nie u Eleonory Ratkiewicz. Kintar, Thia, Liah - fani charakternych postaci znajdą tu dużo radości.

Fabularnie powieść zamyka się w tym jednym tomie i podzielona jest na cztery części, cztery "paradoksy", w które życie wmanewrowało Kintara. Nie potrafię stwierdzić, która z pierwszych trzech była najlepsza. Dla mnie były idealne, naprawdę. Czwarta, niestety, cierpiała trochę na przesyt narracji nad akcją, ale swój urok też miała.

Przy Paradoksach Młodszego Patriarchy bawiłam się świetnie, i przy pierwszym, i przy drugim czytaniu. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że wrócę do nich jeszcze nie raz. A jeśli zdarzy się cud i coś jeszcze od tej autorki pojawi się w kraju nad Wisłą, kupię w ciemno. Ah, okrucieństwo losu, naprawdę, że moja ulubiona autorka tworzy w języku, którego nie rozumiem... Dawno pożarłabym wszystko, co napisała.

Absolutnie wspaniałe, chyba nawet moje najulubieńsze. Nawet rok nie minął, jak mnie naszło na ponowną lekturę, co mówi samo za siebie.

Przygarnięty przez mistrza wojownika Dajr Toariego, przybłęda Kintar powoli przyzwyczaił się do nowego dobrego życia w królewskiej szkole. Jako pierwszy uczeń zasłużył na szacunek zarówno samego mistrza, jak i wszystkich innych uczniów -...