Książka ta w trakcie lektury na przemian mnie irytowała i załamywała swoją naiwnością - ale jednocześnie stwierdziłam, że nie wypada jej porzucać. Kupiona ze względu na przyciągającą wzrok okładkę (która wywołała w moim sercu nostalgiczne drżenie) i opis - grupa przyjaciół, ich perypetie na przestrzeni lat - czyli tematyka, którą jak najbardziej uznaję za swoją. Jednak coś nie wyszło - dialogi były sztuczne, postaci (szczególnie kobiece) papierowe i odpychające, a relacje między postaciami wymuszone (czemu, na Boga czemu i w jaki sposób oni w ogóle ze sobą wytrzymywali?!).
Jednak będzie to książka w jakiś sposób dla mnie szczególna - chwilę po jej skończeniu dowiedziałam się o śmierci Pat'a Conroy'a (w trakcie zerknęłam na jego konto na Facebooku i dowiedziałam się o niedawno wykrytej chorobie), co pozostawiło dziwne, nienazwane uczucie... Wyrzuty sumienia połączone z nieuchwytnością? Zapoznałam się też z biografią tego pisarza, co mocno zmieniło sposób, w jaki obecnie patrzę na treść tej książki - jak mianowicie? Trudno powiedzieć. Poczułam pewien rodzaj szacunku i smutku, empatii. Rozumiem, że "Na południe..." może się podobać, ale wydaje mi się, że to książka dla czytelników w wieku nastoletnim.

Książka ta w trakcie lektury na przemian mnie irytowała i załamywała swoją naiwnością - ale jednocześnie stwierdziłam, że nie wypada jej porzucać. Kupiona ze względu na przyciągającą wzrok okładkę (która wywołała w moim sercu nostalgiczne drżenie) i opis - grupa przyjaciół, ich perypetie na przestrzeni lat - czyli tematyka, którą jak najbardziej uznaję za swoją. Jednak coś...