Tak już mam, że jak zaczynam czytać książkę to ją kończę choćby nie wiadomo co, czasami, mam ochotę się po torturować i przeczytać jeszcze raz, a nóż widelec się okaże, że wcale nie była taka zła, tylko to ja byłam coś nie w nastroju do jej czytania.

Ogród wiecznej wiosny przyciągnął mnie okładką, piękna kobieta o ciemnych włosach z wpiętymi w nie czerwonymi kwiatami, opis na odwrocie książki również wydał mi się interesujący i liczyłam na to, że wreszcie trafiłam na coś innego, niby tak bardzo realistycznego, ale przepełnionego magią i zagadkowością. Po za tym, wydawnictwo Otwarte nauczyło mnie, że mają ciekawe książki po które warto od czasu do czasu sięgnąć i raczej trafiają w moje gusta czytelnicze.

Sama fabuła jest naprawdę interesująca i potrafi wciągnąć, może nie na tyle, że z zapartym tchem i wypiekami na twarzy pochłaniamy podsuniętą nam historię w trakcie jednego wieczoru i zarwanej nocy, ale też nie sprawia, że po przeczytaniu kilka stron zasypiamy nim jeszcze zdążymy ją zamknąć i odłożyć na bok.

W zasadzie zawiera ona w sobie wszystko czego tylko mogą zapragnąć wielbicielki różnego gatunku literatury
począwszy do wielkich, pełnych zmysłowości miłości,niewytłumaczalne wręcz magiczne zdarzenia, poprzez wielobarwne opisy przyrody, a także opisy potraw poruszające nasze wszystkie zmysły.

Postacie kolejnych kobiet z rodu Laguny na przemian to nas zachwycają i wzbudzają odrazę. Jednym z nich szczerze współczujemy, innym życzymy rychłej i bolesnej śmierci. Przeżywamy życie bohaterek razem z nimi, kibicując im w trudach dnia codziennego.

Jednak kiedy wczytujemy się w książkę, okazuje się, że całość jest po prostu niesmaczna, co gorsza może powodować niestrawność. Język jakim autorka się posługuje czasami wręcz odpycha i mimo, że prawie natychmiast stara się zamazać złe wrażenie to ta skaza pozostaje i narasta jak kęs starej, twardej drożdżówki gdy nie mamy nic do popicia. Może niezbyt ładne to porównanie, ale moim zdaniem na lepsze ta książka nie zasługuje.

przeczytałam dwa razy i z czystym sumieniem mogę odnieść do zaprzyjaźnionego antykwariatu i wymienić na coś przyjemniejszego.

Tak już mam, że jak zaczynam czytać książkę to ją kończę choćby nie wiadomo co, czasami, mam ochotę się po torturować i przeczytać jeszcze raz, a nóż widelec się okaże, że wcale nie była taka zła, tylko to ja byłam coś nie w nastroju do jej czytania.

Ogród wiecznej wiosny przyciągnął mnie okładką, piękna kobieta o ciemnych włosach z wpiętymi w nie czerwonymi kwiatami,...