Przeczytałam obie części. Podobnie jak w przypadku Jasnorzewskiej zastanawiam się, jak TAKA osoba mogła tworzyć tak piękne książki. To niesamowite.
W pierwszej części pusta trzpiotka, która ma potrzebę zawracania w głowach chłopakom/mężczyznom, a nie jest w stanie nawiązać jakiejkolwiek wartościowej więzi z nimi. Konsekwencje takiego stylu życia widać dobrze w drugiej części: depresja, choroba, samotność. Oczywiście że nakłada się na to dzieciństwo LMM: śmierć matki, opuszczenie przez ojca, koszmarni dziadkowie - śmiertelna dawka życiowej toksyny. I LMM poległa ze wszystkimi konsekwencjami: zakłamaniem, agresją, wewnętrznym konfliktem, depresją itp. Naprawdę jej współczułam, gdy coraz bardziej było widać, w co brnie, w czym się pogrąża.
Zabawne są niektóre artykuły rozgrzanych feministek o klęsce talentu Ani, która poświęciła karierę dla rodziny (tak, tak - takie komiczne komentarze można znaleźć w internecie). Cóż, życie LMM to spełnione marzenie o karierze - jest znana dziś wszędzie! I była naprawdę bogata. Marzyła, aby jej synowie szybko wyrośli, aby pisać jeszcze więcej. Skończyło się ogromnym cierpieniem, być może samobójstwem. Oczywiście to skomplikowana sprawa (trauma dzieciństwa i oczywiste konsekwencje - nieudane życie rodzinne: chory psychicznie mąż, problemy z dziećmi), ale ja raczej widziałabym Anię jako osobę, która żyła życiem idealnym (tak jest przedstawiona), a w każdym razie szczęśliwym. W przeciwieństwie do jej autorki.
Może to była najprostsza terapia dla LMM? Ten cudny świat, który tworzyła, pozwalał jej jakoś funkcjonować.
I choć spełniło się jej ogromne marzenie - sława - swoje życie jednak przegrała. Wielka szkoda.

Przeczytałam obie części. Podobnie jak w przypadku Jasnorzewskiej zastanawiam się, jak TAKA osoba mogła tworzyć tak piękne książki. To niesamowite.
W pierwszej części pusta trzpiotka, która ma potrzebę zawracania w głowach chłopakom/mężczyznom, a nie jest w stanie nawiązać jakiejkolwiek wartościowej więzi z nimi. Konsekwencje takiego stylu życia widać dobrze w drugiej...