I cóż my tu mamy? Ogromną tragedię, traumatyczne przeżycie, które rzutuje na całe przyszłe życie młodej dziewczyny. Książka zapowiadała się na całkiem niezły kryminał. Ale tak do końca to nim nie jest, bo w pewnym momencie autorka jakby odpuściła i zmieniła styl. Kryminał przeistacza się w powieść obyczajową, co jakiś czas mamy tylko nawiązanie do poprzednich, tragicznych wydarzeń. I dopiero na końcu, dosłownie na końcu, akcja znów wkracza na kryminalne tory.

W sumie to książka nie jest zła, tyle, że trochę męczył mnie jeden fakt. Wszyscy tzw. „dobrzy” bohaterowie są piękni, utalentowani, pełni pasji. Osiągają sukcesy, ale nie stają się butni, lecz wręcz przeciwnie dalej pozostają skromni, powiedziałabym nawet, że do przesady. Chodzące ideały. A sami przyznacie, że to takie nieprawdziwe, takie nieżyciowe.

Zatem parafrazując szekspirowskiego Hamleta (a mamy w tej książce wiele odniesień do twórczości tego wielkiego angielskiego pisarza) – można zadać pytanie: czytać albo nie czytać? Rozstrzygnięcie tej kwestii pozostawiam Wam drodzy.

I cóż my tu mamy? Ogromną tragedię, traumatyczne przeżycie, które rzutuje na całe przyszłe życie młodej dziewczyny. Książka zapowiadała się na całkiem niezły kryminał. Ale tak do końca to nim nie jest, bo w pewnym momencie autorka jakby odpuściła i zmieniła styl. Kryminał przeistacza się w powieść obyczajową, co jakiś czas mamy tylko nawiązanie do poprzednich, tragicznych...