Najsmutniejsza część opowieści, odchodzi wielu bohaterów do których chyba każdy poczuł sympatię. Dwóch głównych bohaterów wychodzi z uszczerbkiem z tej historii przede wszystkim psychicznym, co jest całkowicie zrozumiałe po takich przejściach. Czytając końcówkę czułam się podobnie jak Katniss pusta w środku. I mimo, że udało im się powoli wrócić do życia i mimo, że dokonali coś znaczącego dla historii strasznie mi ich żal. Dobrze, że autorka to opisała, bo czasami wielu ludzi myśli, że jak się wygrywa wojnę to wszyscy się cieszą i wracają do normalności. A tak w większości wypadków nie jest. Ci co brali udział w bezpośrednich działaniach często ma taki uraz psychiczny, że czasami nie dochodzi w stu procentach do siebie do końca życia.

Tak jak powiedziała Katniss, nie jest już tym samym człowiekiem, którym była przed wylosowaniem do pierwszych igrzysk śmierci.

Odnośnie fabuły, czytając wszystko nadal wydawało się bardzo rzeczywiste, odczucia i motywacje bohaterów także.

Dla mnie bardzo smutne zakończenie, mimo, że w dłuższej perspektywie zakończyło się dobrze.

Najsmutniejsza część opowieści, odchodzi wielu bohaterów do których chyba każdy poczuł sympatię. Dwóch głównych bohaterów wychodzi z uszczerbkiem z tej historii przede wszystkim psychicznym, co jest całkowicie zrozumiałe po takich przejściach. Czytając końcówkę czułam się podobnie jak Katniss pusta w środku. I mimo, że udało im się powoli wrócić do życia i mimo, że dokonali...