Przed rozpoczęciem "Kosogłosa" poświęciłem chwilkę, aby spisać jak według mnie skończy się książka i jak przebiegać będzie narracja. Celem takiego ćwiczenia miało być sprawdzenie, na ile przewidywalna jest fabuła. Okazało się, że moje rozwiązanie "Kosogłosa" leżało bardzo daleko, od rzeczwistego, które według mnie jest ciekawe, nieszablonowe (to mogę powiedzieć na podstawie spisanej przeze mnie wersji, która aż roiła się od tanich schematów) i spełniło moje oczekiwania. Książce, podobnie jak poprzednim składowym trylogii, można zarzucić, że momentami jest zbyt ckliwa, niektóre wydarzenia są nieralistyczne, a bohaterowie, do których się przywiązujemy umierają zbyt łatwo. Można to jednak wybaczyć pani Collins, która według mnie odwaliła kawał dobrej roboty pisząc tę antyutopię. Niby nie odkryła Ameryki, ale wydaje mi się, że stworzyła świetne powieści dla młodych czytelników, a szczególnie dla tych spośród nich, którzy potrafią jeszcze myśleć przy czytaniu, zamiast fantazjować o intymnych zbliżeniach z wampirami.

Przed rozpoczęciem "Kosogłosa" poświęciłem chwilkę, aby spisać jak według mnie skończy się książka i jak przebiegać będzie narracja. Celem takiego ćwiczenia miało być sprawdzenie, na ile przewidywalna jest fabuła. Okazało się, że moje rozwiązanie "Kosogłosa" leżało bardzo daleko, od rzeczwistego, które według mnie jest ciekawe, nieszablonowe (to mogę powiedzieć na podstawie...