Jest faktem, że jeszcze nigdy nie przeżywałam tak żadnej trylogii. Właśnie przed chwilką skończyłam czytać ową finałową część i dopadła mnie straszna melancholia, serce bije mi jak oszalałe, w brzuchu skręcają mi się wnętrzności, a oczy mi się szklą. Absolutnie nie wiem, co mam ze sobą zrobić. Żal mi, że trylogia już się zakończyła, że już nic się nie wydarzy. Żal mi, że sprawy potoczyły się nie po mojej myśli. Ale przede wszystkim żal mi tych wszystkich zmarłych bohaterów, tak mi żal, że aż nie umiem tego ubrać w słowa. Trupy siały się gęsto. Wszyscy bohaterowie potwornie cierpieli, jeśli nie fizycznie to duchowo. Absolutnie nikt nie był szczęśliwy. Nie wiadomo było, kto jest zdrajcą, a kto przyjacielem, komu ufać, a kogo zabić.

Początek powieści nieco mnie rozczarował, ponieważ nie działo się absolutnie nic. Jeśli chodzi o całość kompozycji, to dwie poprzednie części były o niebo lepsze, utrzymywały należyte napięcie prawie od samego początku. Brakowało w nich jednak większych emocji, których w "Kosogłosie" mamy za to pod dostatkiem. Finałowa część ma także najlepsze, absolutnie zaskakujące zakończenie, przez które nie będę pewnie mogła zasnąć przez kilka najbliższych nocy. To nie tak miało być! Katniss miała być z Galem (nie ważne, jak potoczyły się losy bohaterów w książce, dla mnie Gale i tak zawsze będzie górą), miała być szczęśliwa, mieszkać sobie w Dwunastce z dziećmi, matką i siostrą... A tymczasem nie spełniło się prawie żadne z moich oczekiwań! Bardzo zaskoczyła mnie postawa Gale'a, prezydent Snow, cała ta intryga Trzynastego Dystryktu, te niewyjaśnione do końca okoliczności ataków, zasmuciły mnie śmierci wielu bohaterów. Punktem kulminacyjnym dla mojej wytrzymałości była śmierć Prim; wtedy moje nerwy już popuściły i się popłakałam. W takim półpłaczącym stanie dotrwałam już do końca książki.

Mimo, że jestem lekko zawiedziona większością powieści, to te typowo collinsowskie zakończenie zrobiło jednak swoje. Po drugie jest to w końcu ostatnia część trylogii, a to coś oznacza. A po trzecie, to każda powieść, która doprowadzi mnie do łez (a nie ma takich wiele) zostaje przeze mnie zapamiętana na całe życie. Dlatego moja ocena jest taka, a nie inna.

Jest faktem, że jeszcze nigdy nie przeżywałam tak żadnej trylogii. Właśnie przed chwilką skończyłam czytać ową finałową część i dopadła mnie straszna melancholia, serce bije mi jak oszalałe, w brzuchu skręcają mi się wnętrzności, a oczy mi się szklą. Absolutnie nie wiem, co mam ze sobą zrobić. Żal mi, że trylogia już się zakończyła, że już nic się nie wydarzy. Żal mi, że...