"Ćpun" i "Pedał" to dwa dania w ogólnym menu (NAGIEGO)LUNCHU Wujka Billa, których niepodobna rozpatrywać w oderwaniu od siebie.
Ich wzajemna relacja jest mniej więcej taka, jak związek między uzależnieniem i odstawieniem, infekcją i antidotum. Taka też jest naturalna "kolejność działań" w "przyrodzie", najpierw przytłaczające rutyną opiatowo-betonowe, baśniowe Czerwone Trzewiczki, następnie chaotyczna, gwałtowna eksplozja uwalniająca związaną uzależnieniem energię.

Zgodnie z Burroughsowską mitologią i wirusologią uzależnienie (osobliwie od opiatów)to szczytowe osiągnięcie i kwintesencja "cywilizacji wirusa", rodzaj anty-mitu, szkodliwego "memplexu", Złej Baśni, która-podobnie jak projekcje spreparowane przez majańskich "didżejów"-poddaje umysł pod jarzmo ścisłego reżimu.
O ile więc uzależnienie jest rodzajem sztucznie sprokurowanego, alternatywnego porządku, wykluczeniem epizodów z udziałem wszelkiej nieprzewidywalności, skostnieniem, zamrożeniem naturalnej zdolności do improwizacji i zastąpieniem jej "opiatowym kalendarzem liturgicznym" to, odpowiednio, odstawienie rozbija skostniałe struktury nałogu.

"Cold Turkey" to Rewolucja. Istny cut-up dla ciała i umysłu, kompletny sabotaż "wiktoriańskiego" porządku opiatów. To czas, kiedy uzależnionym puszczają emocje i zwieracze, z maniakalną łatwością oscylują pomiędzy biegunem euforii i depresji, ekstazy i udręki, chichotu i szlochu, zaś doznania "miksują się" tworząc nowy, kakofoniczny, kompletnie nieprzewidywalny "soundtrack". Paradoksalnie, w swej najgłębszej symbolice odtrucie to Święto Osła, Saturnalia, powrót do stanu pierwotnego niezróżnicowania, podczas gdy opiatowy reżim przypomina, nie przymierzając, wielkopostne Gorzkie Żale. Nie jest przypadkiem, że Burroughs tak mocno upiera się przy swojej "narko-systematyce", zgodnie z którą wobec pochodnych maku należy stosować zupełnie odmienne kryteria, niż względem pozostałych substancji psychoaktywnych. "Opiaty bowiem (w odróżnieniu od innych używek) nie dają kopa. Są stylem/sposobem życia."

"Ćpun" to szczegółowa, chłodna relacja z intoksykacji. Zarówno w warstwie treściowej, jak i formalnej. Spójna, rzeczowa, wyważona, stabilna jak dobrze dopasowana działka narkotyku-forma powieści to "rzut poziomy" stanu umysłu pogrążonego w nałogu, aczkolwiek potraktowanego starannie dobraną dozą.
"Podczas gdy to ja pisałem 'Ćpuna', mam wrażenie, że to 'Pedał' pisał mnie."
Ta deklaracja umieszczona we wstępie do "Pedała" mimowolnie wskazuje na wzajemnie antagonistyczny "rozkład sił psychicznych" w różnych fazach nałogu/opętania przez Wirusa. "Aktywne" uzależnienie wiąże się z potrzebą drobiazgowej kontroli, nosiciel/żywiciel naśladuje modus vivendi pasożyta. Z kolei odstawienie eksponuje delikwenta na działanie mocy psychicznych o nieznanej sile, konfrontuje z oczyszczającym Żywiołem, którego nie sposób kontrolować.

"Pedał" oddający siebie na pastwę nieobliczalnych emocji i doświadczeń, zanurzający się w nomadycznej improwizacji SABOTUJE stacjonarną, uwikłaną w "gówno czasu" i jego wyjaławiające cykle egzystencję "Ćpuna". Wieloznaczność "Pedała" jest odtrutką na narkomański mono-mit.
Narracja (w odróżnieniu od formuły opartej na "rutynach"), choć frenetyczna, zachowuje wprawdzie swoją linearność-mimo to wydaje się, że zaledwie krok dzieli ją od osunięcia się w histerię. "Rutyny" wydają się zbędne, gdy aura opowieści jest tak naelektryzowana. W rozwibrowanej poświacie świeżej abstynencji może się zdarzyć wszystko. Burroughs przekracza swoją dotychczasową kondycję, zrzuca ją z siebie niczym gadzią wylinkę. Takie rzeczy nie dzieją się w piknikowej aurze.
Mamy tu prawdziwy NAGI LUNCH z Wujkiem Billem jako daniem głównym-jego obnażone neurony niemal świecą w ciemności.

"Ćpun" i "Pedał" to dwa dania w ogólnym menu (NAGIEGO)LUNCHU Wujka Billa, których niepodobna rozpatrywać w oderwaniu od siebie.
Ich wzajemna relacja jest mniej więcej taka, jak związek między uzależnieniem i odstawieniem, infekcją i antidotum. Taka też jest naturalna "kolejność działań" w "przyrodzie", najpierw przytłaczające rutyną opiatowo-betonowe, baśniowe Czerwone...