Uwaga! Książka napisana z dużą dozą humoru, ale bardzo przewrotna. Tytuł intrygujący, ale może zmylić grupę docelową, przez co osoby, które po nią sięgną (zachęcone tytułem) mogą się poczuć oszukane, zaś czytelnicy, którzy mogliby wiele z książki wynieść, mogą w ogóle do niej nie zajrzeć.

Pierre Bayard wychodzi z założenia, że prawdziwe „przeczytanie” książki (tj. zapamiętanie jej w całości, wychwycenie wszelkich niuansów, zrozumienie, co autor miał na myśli) jest niemożliwe, ponieważ już w trakcie czytania książki „od-czytujemy” ją, tzn. zapominamy treść, wyłapując jedynie fragmenty, filtrujemy ją, wybierając to, co dla nas interesujące, interpretujemy poprzez własne podejście i doświadczenia. Tym samym książka przeczytana i zapomniana niczym nie różni się od książki nie przeczytanej w ogóle, zaś pomiędzy ideałem przeczytanej książki a książką nie przeczytaną wcale rozciąga się cała skala niedoczytania, zwanego przez autora „nie-czytaniem”.

Podążanie za rozważaniami Bayarda o „nie-czytaniu” wywołało u mnie zaskakująco wiele zaskakująco silnych emocji. Od rozbawienia i niedowierzania („Książki, których nie znamy”, „Książki, które przekartkowaliśmy”), przez uporczywe, natrętne, wręcz obsesyjne czytanie tak, by zapamiętać każdy szczegół („Książki, które zapomnieliśmy”), po wstyd i upokorzenie („Przed profesorem”), zwątpienie („Przed pisarzem”), aż wreszcie uspokojenie i rozczulenie („Z ukochaną osobą”), po którym nastąpiło swoiste katharsis i nadzieja, że jednak jest sens („Jak się zachowywać”).

„Jak rozmawiać o książkach, których się nie czytało?” to nie żaden poradnik, ale świetne eseje o książkach i czytaniu (lub jak woli autor „nie-czytaniu”). Teorie Bayarda poparte są ciekawymi przykładami głównie z literatury, ale także filmu i życia (zwłaszcza pisarzy, krytyków i wykładowców uniwersyteckich), gdzie wypowiadanie się o książkach „nie-czytanych” jest zaskakująco częste. Dodatkowym smaczkiem jest to, że autor gra z czytelnikiem w otwarte karty, konsekwentnie przyznając się do tego, przez które z cytowanych książek przeszedł, które zapomniał, o których jedynie słyszał, a także których nie zna wcale. Wszystkim tytułom (także książek fikcyjnych!) Bayard nadaje oceny w czterostopniowej skali.

Ponieważ każde czytanie wybranej książki, zawsze oznacza nie-czytanie całej reszty, ważny jest świadomy wybór tego, co chcemy czytać, bo wszystkiego przeczytać się nie da, a i nie wszystko warto... Tylko wyjście z biernego czytelnictwa, czytania przypadkowego, od początku do końca, bez czasu na przemyślenia, dyskusję, wymianę myśli i pogodzenie się z tym, że wszystkiego i tak nie przeczytamy, pozwala przezwyciężyć wstyd i nieśmiałość związane z lukami w wiedzy, jak i z niedoskonałościami własnej pamięci oraz prawdziwie, bez kompleksów, cieszyć się literaturą i przeżywaniem jej.

Uwaga! Książka napisana z dużą dozą humoru, ale bardzo przewrotna. Tytuł intrygujący, ale może zmylić grupę docelową, przez co osoby, które po nią sięgną (zachęcone tytułem) mogą się poczuć oszukane, zaś czytelnicy, którzy mogliby wiele z książki wynieść, mogą w ogóle do niej nie zajrzeć.

Pierre Bayard wychodzi z założenia, że prawdziwe „przeczytanie” książki (tj....