Portret kobiety walczącej? Frapujący w dodatku? Niezapomniana historia? Czy ktoś, kto pisał tekst na okładkę tej pozycji w ogóle przeczytał książkę? Czy Katarzyna choć w jednej sekundzie swojego życia walczyła? I gdzie tu historia miłosna - wyrachowany kawaler i bezuczuciowa naiwna dziewczyna. Taki obraz jawi mi się z powieści Jamesa. Może i miał zamiar opisać wielką miłosną historię, ale nie udało mu się ani na moment obdarzyć bohaterki uczuciowością, zmysłowością - jest sztywna, surowa niczym kołek drewna. Więcej można powiedzieć o Maurycym - ten przynajmniej od początku ujawnia nam swoje intencje, przed czytelnikiem nie udaje cnotliwego. Wiadomo, że dybie na majątek dziewczyny i wcale się tego przed nami nie wypiera. Narracja jest zupełnie pozbawiona uczuć, surowa, reporterska wręcz. Książeczka niewielka, a i tak wzbudza podziw - w jaki sposób udało się autorowi przez ponad 200 stron ciągnąć opowieść o dziewczynie, która poznaje łowcę posagów, o ojcu, który przejrzał zamiary młodzieńca i kategorycznie wypowiedział się w tym temacie, wreszcie o próżniaku, który straciwszy widoki na majątek gwałtownie podaje tyły. Cóż, powieść Henry'ego Jamesa należy do klasyki światowej i nie dziwię się temu wcale - jest napisana znakomicie, pięknym stylem, czyta się ją znakomicie, a do tego w jakimś stopniu dobrze obrazuje ówczesne stosunki społeczne. Jednak jako wielbicielce tego typu opowieści pisanych z punktu widzenia kobiety nie do końca odpowiada mi sposób, w jaki historia została przedstawiona.

Portret kobiety walczącej? Frapujący w dodatku? Niezapomniana historia? Czy ktoś, kto pisał tekst na okładkę tej pozycji w ogóle przeczytał książkę? Czy Katarzyna choć w jednej sekundzie swojego życia walczyła? I gdzie tu historia miłosna - wyrachowany kawaler i bezuczuciowa naiwna dziewczyna. Taki obraz jawi mi się z powieści Jamesa. Może i miał zamiar opisać wielką...