"Białe noce" to dłuższe opowiadanie, czasem zaliczane do krótkich powieści Dostojewskiego. Bez względu na klasyfikację gatunkową, utwór należy do najbardziej znanych i najbardziej udanych wczesnych dzieł pisarza.

Co mnie o tym przekonało?
Przede wszystkim niesamowita gama uczuć towarzyszących bohaterom, zwłaszcza narratorowi - młodemu, egzaltowanemu i naiwnemu mężczyźnie, który zakochuje się w nieszczęśliwej, porzuconej kobiecie.
Przypadkowe spotkanie tych dwojga ludzi rodzi skomplikowaną psychologicznie sytuację, którą autor przedstawia z dbałością o szczegóły.

Narrator to człowiek żyjący w świecie marzeń, iluzji i wyidealizowanych poglądów na temat miłości. Zderzenie jego wyobrażeń o świecie z rzeczywistością okazuje się bolesne i rozczarowujące, co robi na odbiorcy duże wrażenie.

Trudno nie ulec klimatowi "Białych nocy", nie dać się ponieść emocjom targającym postaciami, trudno nie dostrzec piękna języka, chociaż pod względem warsztatowym nie jest to najwyższe osiągnięcie Dostojewskiego.

Wróciłam do tej lektury po wielu latach (pierwszy raz czytałam "Białe noce", będąc licealistką).
Teraz na pewno spojrzałam na tę prozę z większym dystansem uczuciowym, bardziej skupiając się na walorach literackich niż na dosłownych przeżyciach bohaterów.
Nie zmieniło to faktu, że nadal pozostaję pod wielkim wrażeniem i urokiem tej subtelnej opowieści, która udowadnia, że małe może być piękne.

"Białe noce" to dłuższe opowiadanie, czasem zaliczane do krótkich powieści Dostojewskiego. Bez względu na klasyfikację gatunkową, utwór należy do najbardziej znanych i najbardziej udanych wczesnych dzieł pisarza.

Co mnie o tym przekonało?
Przede wszystkim niesamowita gama uczuć towarzyszących bohaterom, zwłaszcza narratorowi - młodemu, egzaltowanemu i naiwnemu...