Jest jedno słowo,które idealnie zamknie w tych 5 literach całą najobszerniejszą recenzję - GNIOT. Nie wiem jakim cudem ta książka zdobyła taką sławę i stała się jedną z najbardziej słynnych powieści na świecie. Prawdopodobnie temat,jaki pisarka porusza i przesłanie wydobywające się z książki, było tego przyczyną. Bo,to właściwie jedyny plus tej opowieści,niestety nic więcej dobrego tu nie ma. Na każdym aspekcie literackim powieść kuleje. Libera powiedział kiedyś,że dobrą literaturę jest w stanie poznać po przeczytaniu 2 czy 3 zdań, bo dobra literatura brzmi. "Chata wuja Toma" nie brzmi, wręcz przeciwnie,czyta się to z przykrością, zdania są zgoła nieliterackie i przypominają raczej scenkę z gimnazjalnych ławek pod hasłem "dzieci napiszcie opowiadanie", niż powieść literacką. Po kolei. Dialogi są banalne i fatalnie skonstruowane,żeby nie być gołosłownym przywołam kilka "lepszych" przykładów na to: "Ach, Jerzy - zawołała Eliza z rozpaczą - jeśli cię schwytają... o ja nieszczęśliwa!" "Tomie- odezwał się Quimbo - obeszliśmy się z Tobą bez litości,teraz żałujemy". Harlequinowe dialogi to nie koniec tej quasiliterackiej farsy. Rys postaci jest fatalny,właściwie żaden z bohaterów nie jest postacią i nie isntnieje literacko,to raczej płaskie figury. Nawet najbardziej scharakteryzowany tytułowy Tom nie posiada żadnej głębi, psychologii, charakteru,można go opisać jednym słowem "dobry" i nic poza tym. Więcej życia mają w sobie widzowie baletu! Kolejny, nawet nie kulejący ale leżący i zdychający w konwulsjach aspekt tej książki - to akcja...której praktycznie nie ma. Bo jak nazwać akcją opis ucieczki z plantacji i nagonka watahy rozwrzeszczanych łowców zamkniętym w 3 zdaniach? to kolejny aspekt budzący skojarzenie z gimnazjlanym wypracowaniem. Książka miała mówić o ciepieniu czarnych w czasach niewolnictwa, ale nie mówi. To cierpienie wynika raczej z naszej wiedzy, doskonale wiemy jak te czasy wyglądały i zasiadamy do lektury ze świadomością tegoż cierpienia,bo z książki to nie wynika. Opisy kaźni ograniczają się do jednozdaniowego przedstawienia w stylu "został pobity i cierpiał", które nie budzą w czytelniku żadnych emocji i nie uruchamiają wyobraźni. Więcej emocji znajdziemy chyba w relacji z wyścigu maratonu z udziałem zółwi... Do tego dodajmy przewidywalne od pierwszej karty zakończenie i przepis na totalnie nieudaną książkę wręcz podręcznikowy. Powieści daję jedną gwiazdkę,ale tylko za to,że podjęła ważny i trudny temat. Nie polecam

Jest jedno słowo,które idealnie zamknie w tych 5 literach całą najobszerniejszą recenzję - GNIOT. Nie wiem jakim cudem ta książka zdobyła taką sławę i stała się jedną z najbardziej słynnych powieści na świecie. Prawdopodobnie temat,jaki pisarka porusza i przesłanie wydobywające się z książki, było tego przyczyną. Bo,to właściwie jedyny plus tej opowieści,niestety nic więcej...