Agatha Christie to nieodmiennie od wielu lat jedna z moich najukochańszych pisarek. Potrafiła w swoich wyjątkowych kryminałach stworzyć klimat nie do podrobienia, dać życie najcudowniejszym postaciom, a także wciągnąć czytelnika w skomplikowane intrygi, których rozwiązanie zawsze jest zaskoczeniem.

Wracam do jej książek wielokrotnie - sprawiają mi zawsze taką samą przyjemność, mimo, że przecież już wiem, kto zabił... Nie sama zagadka jest tutaj dla mnie najważniejsza - dzięki innym wartościom jestem zawsze tak samo pochłonięta i zafascynowana jak wtedy, gdy czytałam te powieści po raz pierwszy. Za każdym też razem zastanawiam się nad tym, jak dobrze pisarka znała ludzką naturę, wszystkie jej słabości. Potępiała zło (tak samo potępia je Hercules Poirot), ale była świadoma, że istnieje i będzie istnieć zawsze. Powinno jednak zostać ukarane.

"Pora przypływu" to jedna z moich ulubionych historii, mimo że niezmiennie wywołuje we mnie lekkie uczucie melancholii, żal i smutek. Sama nie bardzo wiem, dlaczego - może wolałabym inne zakończenie? Oprócz tego mamy tu to, co zwykle w powieściach Christie: ludzkie słabości, które doprowadzają do zbrodni. Zazdrość, zachłanność. Strach. Samo życie...

Uwielbiam tę opowieść, a jej dodatkowym plusem jest wątek miłosny, który jednak we mnie pozostawia żal i gorycz. Jednak właśnie dzięki temu ta powieść jest jeszcze lepsza.

Agatha Christie to nieodmiennie od wielu lat jedna z moich najukochańszych pisarek. Potrafiła w swoich wyjątkowych kryminałach stworzyć klimat nie do podrobienia, dać życie najcudowniejszym postaciom, a także wciągnąć czytelnika w skomplikowane intrygi, których rozwiązanie zawsze jest zaskoczeniem.

Wracam do jej książek wielokrotnie - sprawiają mi zawsze taką samą...