Podobno najbardziej optymistyczna powieść Kafki, ale czy można sobie wyobrazić kafkowski optymizm? Powiedzmy,że tak i że miarą ludzkiego życia jest doświadczenie: tu mamy bohatera młodego, emigranta z Pragi, co by dużo nie mówić trochę wygnańca z rodzinnego domu, a to za sprawą romansu ze służącą (choć to niezbyt fortunne słowo, nastoletni Karl raczej został uwiedziony) i słabej sytuacji finansowej rodziny. Jak to zwykle u Kafki: nieoczekiwane zbiegi okoliczności wydarzają się nieustannie, a to po przybyciu do portu Karl spotyka swojego niezwykle majętnego wuja, który decyduje się nim zaopiekować,a to w równie dziwnych wypadkach traci dach nad głowa i zaprzyjaźnia się z dwoma innymi emigrantami - typami spod ciemnej gwiazdy, by wreszcie znaleźć posadę, za wstawiennictwem Starszej Kucharki, w wielkim hotelu Occidental z opisu przypominającym wieżę Babel. Oczywiście Karlowi nie udaje się oswobodzić od natrętów Robinsona i Delamarche'a, zostaje zwolniony z pracy i "uratowany" przed policją. Dług wdzięczności nie pozwala mu od razu uciec...Sytuacja jest patowa: wydaje się, że to od bohatera zależy wszystko - ma los we własnych rękach, ale to nieprawda! Wydarzenia i inni bohaterowie sprawiają, że Karl miota się niczym jesienny liść poddany działaniu wiatru. Są Instytucje i ich władcza funkcja, jest niepewny siebie bohater, jest poszukiwanie sensu...Dla mnie to typowy Kafka, nieco jednak złagodzony (pamiętam ból egzystencjalny Józefa K. z "Procesu" i niepewność inżyniera z "Zamku") w wersji "soft", może właśnie dlatego warto by od tej pozycji zacząć?

Podobno najbardziej optymistyczna powieść Kafki, ale czy można sobie wyobrazić kafkowski optymizm? Powiedzmy,że tak i że miarą ludzkiego życia jest doświadczenie: tu mamy bohatera młodego, emigranta z Pragi, co by dużo nie mówić trochę wygnańca z rodzinnego domu, a to za sprawą romansu ze służącą (choć to niezbyt fortunne słowo, nastoletni Karl raczej został uwiedziony) i...