Bardzo lubię tę serię ale niestety publikowane w niej książki są od bardzo, bardzo ciekawych po słabe. Ta plasuje się raczej w średniej. Opowiada o ciekawym i pewnie niedostrzeganym, jako odmienny fragmencie Polski. Przytaczana jest i historia rodzinna, jak i tło historyczne, są żywe postaci tylko pióro autora nie dość ostre i giętkie. Brakuje mi jakiegoś błysku, punktu zwrotnego, czegoś co utkwi i nie pozwoli już patrzeć na opisywane tereny jak nigdy przedtem. Niestety tego nie znalazłam.

Bardzo lubię tę serię ale niestety publikowane w niej książki są od bardzo, bardzo ciekawych po słabe. Ta plasuje się raczej w średniej. Opowiada o ciekawym i pewnie niedostrzeganym, jako odmienny fragmencie Polski. Przytaczana jest i historia rodzinna, jak i tło historyczne, są żywe postaci tylko pióro autora nie dość ostre i giętkie. Brakuje mi jakiegoś błysku, punktu...

Moja mama była „elementem napływowym” na Podlasiu, przyjechała za mężem z południowego zachodu Polski. Od wczesnego dzieciństwa słyszałam z jej ust, że tutaj ludzie są inni, że ona ich nigdy nie zrozumie, nie polubi, że nie poczuje się jak u siebie. A słynna „szlachta zaściankowa” była miotana u nas w domu jako niezły epitet. Ja urodzona w Zambrowie, liceum kończyłam w Łomży, rodzina taty była związana z Wysokiem Mazowieckiem, Brańskiem. Niby moje tereny, jednak mamine nauki w głowie zostały i nie czułam się z Podlasiem silnie związana, nie miałam „tamtejszej krwi” i podejścia do życia i bycia.
Maciej Falkowski napisał coś, co jest portretem podlaskiego życia i ludzi z tych terenów, portretem pełnym historii, bardzo osobistych opowieści autora, wniosków z rozmów i spotkań. Okazuje się, że to podlaskie szlachectwo nadal w ludziach siedzi i wyłazi w najbardziej dziwnych i niespodziewanych okolicznościach, powoduje poczucie dumy, przywiązanie do ziemi, ale i kompleksy czy nieufność, o ile nie wrogość. To niesamowite, jak bardzo różniła się „ślachta”, ziemianie i chłopi i że te różnice wcale nie zatarły się po wielu, wielu latach.
Nie jestem pewna, czy ktoś, kto z Podlasiem nie jest związany, będzie czytał te opowieści z takim zainteresowaniem, jak ja, czyli ktoś, kto się tam wychował. Ale jeśli ktoś wie, gdzie Czyżew i gdzie Zuzela, ten wpadnie po uszy.
I żałuję, że nie przeczyta tego moja mama, już ją widzę, jak siedzi, śmieje się, że święta prawda, że tutaj tak jest i od razu czyta na głos całe długie fragmenty tekstu i komentuje na bieżąco, że ona zawsze to powtarzała.
I taki niby drobiazg, ale pokazujący, jak bardzo autor opisuje to, co ja sama widywałam - w wielu domach, jako pamiątka, była mała skrzyneczka, pudełeczko z namalowaną pędzącą trojką… u nas też była.

Moja mama była „elementem napływowym” na Podlasiu, przyjechała za mężem z południowego zachodu Polski. Od wczesnego dzieciństwa słyszałam z jej ust, że tutaj ludzie są inni, że ona ich nigdy nie zrozumie, nie polubi, że nie poczuje się jak u siebie. A słynna „szlachta zaściankowa” była miotana u nas w domu jako niezły epitet. Ja urodzona w Zambrowie, liceum kończyłam w...