Styczniowy wieczór upłynął nam, tzn. mnie i moim młodszym dzieciom: czterolatce i siedmiolatkowi na lekturze bardzo przyjemnej książeczki w dużym formacie, wydanej na ładnym papierze, z wyraźnymi i przyciągającymi uwagę ilustracjami pt." Pomożemy ci, wiewiórko" .
Aż miło było popatrzeć na moje zasłuchane przedszkolaki, śledzące z uwagą przygody dzielnej wiewiórki Funi, takiej współczesnej siłaczki albo Zosi Samosi ( jak to woli).

Gdy zbliżała się zima, wiewiórka Funia postanowiła (nie mogąc liczyć na pomoc ze strony swej chorej babci) sama odnaleźć w lesie i przynieść do domu skarby jesieni, będące zapasami na zimę.
I tak, poza wyciągnięciem żołędzi ukrytych w głębokiej dziupli, w wielkim trudzie i bólach wyzbierała wszystkie sosnowe szyszki spomiędzy kłujących krzaków jeżyn oraz kasztany schowane między balami starych i ciężkich drzew.
Odznaczająca się odwagą i determinacją Funia wygrzebała, w pocie czoła, mnóstwo orzechów laskowych ukrytych pod ziemią.
Tak ciężko pracując, nie przyjęła oferty pomocy od gronostajów i borsuka. Nie śmiała też prosić o wsparcie dzięcioła czy łosia, choć, ci leśni przyjaciele, mieli akurat większe predyspozycje do prac wykonanych przez Funię ( dłuższe pazury, więcej siły, itp.).
Wreszcie, gdy z koszem pełnym przysmaków wracała do domu, pech chciał, że wszystko rozsypało się po śniegu.
Kiedy, widząc swój trud, który poszedł na marne, zmęczona i zrozpaczona wiewiórka wybuchnęła płaczem z niemocy i żalu, do akcji wkroczyli niezastąpieni leśni przyjaciele.
Raz, dwa, znaleźli wszystkie skarby zakopane w śniegu i saneczkami zawieźli ciężki kosz pod sam domek wiewiórki.

Poza piękną szatą graficzną, najistotniejszą i najmocniejszą stroną tej niewielkiej objętościowo opowieści jest jej mądre przesłanie. Nie należy bać się prosić o pomoc. Warto uczyć się trudnej sztuki proszenia o wsparcie od najmłodszych lat. Ta opowieść może być pięknym wstępem do rozmów o odpowiedzialności, przezorności, uporze, współpracy i .... kruchości człowieka, który nie zawsze jest w stanie zrobić wszystko sam. I nie jest żadną ułomnością, że czasem nie potrafimy wykonać sami zadania czy dokończyć pracy. Robienie czegoś wspólnie i razem z rodzicami, rodzeństwem, przyjaciółmi jest naturalną sytuacją, której nie trzeba się wystrzegać. Wzajemne zrozumienie, okazywanie wsparcia i pomocy to filary naszego wychowania i człowieczeństwa.

Styczniowy wieczór upłynął nam, tzn. mnie i moim młodszym dzieciom: czterolatce i siedmiolatkowi na lekturze bardzo przyjemnej książeczki w dużym formacie, wydanej na ładnym papierze, z wyraźnymi i przyciągającymi uwagę ilustracjami pt." Pomożemy ci, wiewiórko" .
Aż miło było popatrzeć na moje zasłuchane przedszkolaki, śledzące z uwagą przygody dzielnej wiewiórki Funi,...