Czas… Może być kliszą, na której przewijają się koleje losu. Albo siłą sprawczą ich przewijania. Może być linearny, cykliczny albo porwany epizodycznie, gdy strumień świadomości (jest) otwarty, a wehikuł uruchomiony. Może być wyrazisty lub ulotny. Z jego upływem mierzy się główny bohater iwaszkiewiczowskich Panien z Wilka.

Wiktor konfrontuje swoje życie z upływem czasu. Dojrzałość z młodością. Dążenie do trwałego szczęścia z uleganiem chwilowym radościom. Zastanawia się, na ile człowiek jest odpowiedzialny za swoje życie; na ile jest miotany przez koleje losu. Czy zrobił coś nie tak, skoro czuje się rozczarowany? Czy powinien był postąpić inaczej, gdy młodzieńcza pasja, namiętność była w nim jeszcze żywa, a piękno – na wyciągnięcie ręki? Czy ciągle jeszcze może – i powinien! – coś zmienić?

Do takich rozważań może doprowadzić człowieka konfrontacja z miejscem, które go ukształtowało; w którym się wychował; z którym wiążą się wspomnienia czasu naznaczonego największą intensywnością przeżyć. Wiktor, po 15 latach nieobecności w Wilku, wraca do niego i spostrzega, że wszystko jest jakieś inne. Że tytułowe panny, które zdążyły już dorosnąć, krocząc różnymi ścieżkami, wcale nie pomagają ożywić piękna jego wspomnień. Że wspomnienia się zmieniają wraz z umysłem, który je przechowuje.

***
Zapraszam do przeczytania mojego artykułu o pamięci i wspomnieniach, z wykorzystaniem powyższych spostrzeżeń:
https://www.facebook.com/statekglupcow/posts/362044750920417

Czas… Może być kliszą, na której przewijają się koleje losu. Albo siłą sprawczą ich przewijania. Może być linearny, cykliczny albo porwany epizodycznie, gdy strumień świadomości (jest) otwarty, a wehikuł uruchomiony. Może być wyrazisty lub ulotny. Z jego upływem mierzy się główny bohater iwaszkiewiczowskich Panien z Wilka.

Wiktor konfrontuje swoje życie z upływem czasu....