Powiem Wam, że do lektury "Cudotwórcy" podchodziłem z lekkim stresem. Obecność kilku rysowników nasunęła mi skojarzenia z komiksem "Pętla", który czytałem na początku roku, a który okazał się potężną zagadką dla mojego mózgu. Z trwogą w oczach rozpocząłem więc przygodę z albumem, przekonując się szybko, że nie taki diabeł straszny, jak go malują. Fakt, ogarnąłem go dwa razy, bo nie wszystko po pierwszym czytaniu było oczywiste, ale powtórka rozwiała większość wątpliwości i mogę się pochwalić, że chyba wiem o co kaman hehe. Dobra, coby już nie przedłużać wstępu, zapraszam do opinii.

Zacznijmy więc może od omówienia fabuły, która łączy w sobie całą masę gatunków literackich. Rozpoczyna się ona w bliżej nieokreślonej przeszłości, na moje oko przełom XIX i XX wieku, na terytorium żywcem wyjętym z klasycznych opowieści o dzikim zachodzie. Dostajemy więc coś na kształt westernu wymieszanego z procesami czarownic, podobnie jak w historiach wywodzących się prosto z Salem. Także już sam początek daje nam do zrozumienia, że łatwo nie będzie. Następnie przenosimy się do czasów współczesnych, rozpoczynając tym samym główną linię fabularną, skupiającą się na dwóch bohaterach - Ayi, próbującej rozwiązać zagadkę tajemniczej śmierci brata oraz będącym jedną nogą na emeryturze, zawodowym zabójcy Heronie. Zostajemy wrzuceni do świata, w którym na pierwszy rzut oka nic nie jest takie, jakie mogłoby się wydawać. André Oliveira snuje przed nami wizję rzeczywistości pełnej spisków i intryg, sięgających wysoko ponad zwykłe, ludzkie jej postrzeganie. Wszechobecna groza miesza się z thrillerem szpiegowskim, mrocznym fantasy, opowieścią o zemście, a nawet z teologicznymi rozważaniami na temat sensowności wiary oraz wykorzystywaniu jej dla własnych, nie zawsze czystych celów. Dodatkowo nad wszystkim unosi się klimat historii spod znaku "Z Archiwum X", z osobą Palacza na czele. Wszystko to prowadzi natomiast do przemyślanego i niesamowicie zaskakującego finału, który jest kwintesencją tego, czego doświadczyliśmy podczas lektury.

Graficznie "Cudotwórca" to zacna uczta dla oczu. Każdy z portugalskich twórców prezentuje kompletnie inne wizualnie oblicze opowiadanej historii, jednak wszystkie mają w sobie to coś, co przykuwa naszą uwagę i pozwala rozkoszować się każdym kolejnym kadrem. Realistyczna kreska Coehlo staje ramię w ramię z niemal malarską manierą Andrade czy lekko karykaturalną wizją Plati. Pięknie wyglądają również lekko kreskówkowe prace Tércio. No i te ilustracje Drumonda między rozdziałami - coś pięknego. Co tu dużo mówić, oprawa graficzna omawianego albumu robi piorunujące wrażenie.

Podsumowując, portugalska reprezentacja komiksem "Cudotwórca", zafundowała mi niesamowite przeżycia, tworząc niezwykle klimatyczną opowieść, z rysunkami na najwyższym możliwym poziomie. Jak dla mnie kolejny kandydat do tegorocznej topki. Bierzcie i czytajcie, bo to kawał naprawdę konkretnej i treściwej historii obrazkowej. Polecam!!!

Tyle ode mnie!!! Do usłyszenia!!!

Powiem Wam, że do lektury "Cudotwórcy" podchodziłem z lekkim stresem. Obecność kilku rysowników nasunęła mi skojarzenia z komiksem "Pętla", który czytałem na początku roku, a który okazał się potężną zagadką dla mojego mózgu. Z trwogą w oczach rozpocząłem więc przygodę z albumem, przekonując się szybko, że nie taki diabeł straszny, jak go malują. Fakt, ogarnąłem go dwa...