Marinina postanowiła odpocząć od Anastazji Kamieńskiej, jej analitycznego umysłu i bolącego kręgosłupa. Ale nie zrezygnowała z morderstw i co najważniejsze – opisu życia codziennego postkomunistycznej Rosji. Nie ukrywam, że w jej książkach właśnie to najbardziej mi się podoba: pomiędzy zbrodniami i próbami ich rozwiązania, Marinina przemyca obrazki obyczajowe. Smutne obrazki: kupno kilku pomidorów i ziemniaków urasta do rangi wielkiego problemu z powodu sprzedawcy z komunistycznymi naleciałościami (sprzedawca – nasz pan), który niechętnie zgadza się na rolę detalisty, bo ważenie tak „śmiesznie małych ilości sprawiało im tylko kłopot”.
W „Czarnej liście” nie ma mafii, tak wszech obecnej w innych kryminałach Marininy. Ale i tutaj zbrodnie stają się pretekstem do ukazania całej złożoności układów i układzików tak w kręgach „celebryckich”, jak i milicyjnych. Dekady życia w zdegenerowanym systemie sprawiają, że sprawiedliwość ma swoją cenę, czasami wartą życie, a złodziejstwo na wielką skalę staje się wielkim biznesem.
Na upartego można by powiedzieć, że w opisach codzienności ginie gdzieś sama istota zbrodni. Najpierw trup ścieli się regularnie, zagadka goni zagadkę, a potem – gdy przychodzi do rozwiązania łamigłówki, wszystko dzieje się tak trochę „po łebkach”, mimochodem i czasami trudno jest mi dopatrzyć się w tym logiki. Nie powiem, trochę mnie to zniechęca, ale z drugiej strony – nikt tak jak Marinina nie potrafi opisać byłego partyjnego czy wojskowego betonu.
Mnie się „Czarna lista” podobała, ale pod koniec tęskniłam za Kamieńską, a zamykając książkę czułam smutek, a rzadko mi się zdarza aż tak empatyczny odbiór niby zwykłego kryminału.

Marinina postanowiła odpocząć od Anastazji Kamieńskiej, jej analitycznego umysłu i bolącego kręgosłupa. Ale nie zrezygnowała z morderstw i co najważniejsze – opisu życia codziennego postkomunistycznej Rosji. Nie ukrywam, że w jej książkach właśnie to najbardziej mi się podoba: pomiędzy zbrodniami i próbami ich rozwiązania, Marinina przemyca obrazki obyczajowe. Smutne...