Wydawca tej trylogii powinien dostać nagrodę za edycje i wydanie. Projekt graficzny każdej książki z tej trylogii jest rewelacyjny, cieszę się, że kupiłem tę trylogie razem z kpl. 3 plakatów. Zaletą na pewno ciekawie sportretowana Warszawa lat 30, udział gwiazd kultury (Bodo, Słonimski, Ćwiklińska) bardzo ubarwia tę powieść. Cieszę się, że w tym tomie nie ma już na taką skale (jak w I tomie) spirytyzmu, okultuzmu. Wielowątkowa historia kryminala, jeden z wątków dla mnie niezrozumiały. Pierwszy wątek - łódzki komisarz Rozalski i jego pomocnik Beczka, którzy zostali oddelegowani do pomocy komisarzowi Wróblowi, mają stare porachunki ze Swietlickim (wcześniej pod innym nazwiskiem, organizował satanistyczne orgie, zafascynowany okultyzmem, córka Beczki/Becka popełniła samobójstwo),który obecnie zajmuje się organizowaniem kursów filmowych. Ten wątek jasny i zrozumiały. Drugi wątek - Wielgus chcący dokonać zemsty, kary (za samobójstwo Barbary Domańskiej) według niego karę spotka Tarasa, Lewandowskiego i Bodo. To też jest spójne. Wątek z zabójstwami w Atelier Sfinks (7 osób) nie jest dla mnie jasny, dlaczego zostali zamordowani i co było powodem zabicia Kocząba ?
Ogólnie warto przeczytać, dla fanów kryminałów retro

Wydawca tej trylogii powinien dostać nagrodę za edycje i wydanie. Projekt graficzny każdej książki z tej trylogii jest rewelacyjny, cieszę się, że kupiłem tę trylogie razem z kpl. 3 plakatów. Zaletą na pewno ciekawie sportretowana Warszawa lat 30, udział gwiazd kultury (Bodo, Słonimski, Ćwiklińska) bardzo ubarwia tę powieść. Cieszę się, że w tym tomie nie ma już na taką...

"Towarzyszyło mu ponure przeczucie, że staje się świadkiem kolejnych scen rozdmuchanego do granic możliwości dramatu i nie za bardzo chciał zobaczyć jego finał."

Tajemnicza zbrodnia w atelier Sfinksa przywodziła na myśl wycięty kadr z filmu. Wymyślne stroje, upiorne makijaże, wszystko zastygłe w bezruchu. Całość obrazu dopełniona ponurą scenografią podziemi lub zamku. Wszystkie ofiary pracowały w środowisku filmowym, zbierając doświadczenie i marząc o wielkiej karierze. Szybko okazuje się, że to tylko krwawa zapowiedź dalszych zbrodni, głoszonych nagranymi pokątnie fragmentami filmów z udziałem zamordowanych aktorek, sugerując, że popełnione zostaną następne zbrodnie. Tropy prowadzą do okultystów oraz w przedwojenne środowisko warszawskich filmowców.

Byłam bardzo ciekawa kontynuacji Fenomenu z Warszawy i powrotu w czasy przedwojennej Polski. Od wydarzeń z pierwszego tomu minęło już kilka lat. Wróbel zatracił gdzieś swój zapał do pracy w policji, poniekąd przez działania przełożonych "policja stała się narzędziem do rozprawy z przeciwnikami politycznymi sanacji i Piłsudskiego." Z drugiej strony wreszcie poznaje smak miłości i szczęścia u boku ukochanej. Sprawa Człowieka z Celuloidu zaintrygowała go na tyle, by porzucić swoje wahania i podążyć tropem mordercy. Wraz z Antonim Słonimskim, który pomaga w śledztwie, starają się znaleźć mordercę.

Przy okazji śledzimy również historię polskiej kinematografii. Spotkamy wiele wyróżniających się nazwisk dawnych czasów np Mieczysławę Ćwiklińską, czy Eugeniusza Bodo. Sam pomysł na fabułę, zawiłe, skomplikowane śledztwo i realistycznie odwzorowane realia minionej epoki sprawiają, że z zaangażowaniem śledziłam postępy dochodzenia. Ta nieprzewidywalność sprawiała, że nie raz gubiłam się w domysłach.
Można wyczuć jak wiele pracy włożył Autor w dopięcie wszystkich wątków.

Kryminał w stylu retro, którego nie możecie przegapić.

"Towarzyszyło mu ponure przeczucie, że staje się świadkiem kolejnych scen rozdmuchanego do granic możliwości dramatu i nie za bardzo chciał zobaczyć jego finał."

Tajemnicza zbrodnia w atelier Sfinksa przywodziła na myśl wycięty kadr z filmu. Wymyślne stroje, upiorne makijaże, wszystko zastygłe w bezruchu. Całość obrazu dopełniona ponurą scenografią podziemi lub zamku....

Bardzo dobry kryminał retro. Zawsze lubię wracać tam gdzie byłem....chciało by się rzec parafrazując znaną piosenkę. Był kiedyś Marcin Wroński był i szkoda, że nadal nie pisze , bo mi trochę brakuje takiej literatury, zatem wedle powiedzenia życie, tudzież przyroda nie lubi pustki więc pojawił się Tomasz Duszyński. I to mi się podoba. Czuć klimat lat 30 ubiegłego stulecia, niebanalna zagadka kryminalna i ciekawe rozwiązanie, czegóż chcieć więcej ? I czemu mam się rozpisywać, powiem krótko, zwięźle i na temat : osobiście polecam !

Bardzo dobry kryminał retro. Zawsze lubię wracać tam gdzie byłem....chciało by się rzec parafrazując znaną piosenkę. Był kiedyś Marcin Wroński był i szkoda, że nadal nie pisze , bo mi trochę brakuje takiej literatury, zatem wedle powiedzenia życie, tudzież przyroda nie lubi pustki więc pojawił się Tomasz Duszyński. I to mi się podoba. Czuć klimat lat 30 ubiegłego stulecia,...

Kontynuacja przygód inspektora Wróbla i... tylko Wróbla. Ossowieckiego w książce praktycznie nie ma co zaburza szkielet powieści oparty na wątku paranormalnym i układzie sceptyk, praktyk. Książka nie ma też wielu regionalizmów, kawiarni, piwiarni co tak lubię u Duszyńskiego :(

Fabuła pewnie zachwyci fanów przedwojennego kina i ówczesnych gwiazd bo akcja rozgrywa się właśnie w tym środowisku. Ja w tym temacie filmów z tamtej epoki nie siedzę zupełnie, więc niespecjalnie to tło mnie porwało, ale też nie było złe.

Solidny retro kryminał, ale nic więcej, tom pierwszy lepszy, Glatz dużo lepsze.

Kontynuacja przygód inspektora Wróbla i... tylko Wróbla. Ossowieckiego w książce praktycznie nie ma co zaburza szkielet powieści oparty na wątku paranormalnym i układzie sceptyk, praktyk. Książka nie ma też wielu regionalizmów, kawiarni, piwiarni co tak lubię u Duszyńskiego :(

Fabuła pewnie zachwyci fanów przedwojennego kina i ówczesnych gwiazd bo akcja rozgrywa się...

Książka pana Duszyńskiego to dobrze przemyślana intryga kryminalna, dopracowana w najdrobniejszych szczegółach opowieść o przedwojennej Warszawie z jej bogatym establishmentem i świetnie odtworzonym klimatem tamtych lat.

Przyznam, że jestem miło zaskoczona świeżością i innowacyjnością pomysłu na kryminał, który zaserwował mi autor. Książkę czyta się jednym tchem, bo zarówno akcja, która poprowadzona jest zręcznie, jak i wciągająca fabuła oraz pojawiające się znane postaci ciekawie i z wyczuciem scharakteryzowane przez Duszyńskiego sprawiają, że czytelnik zatapia się w świat filmowy tamtych lat.

Wszechstronna znajomość autora specyficznych zachowań czy cech poszczególnych osób związanych ze światem filmu, bogata wiedza o topografii Warszawy, czy opisywanych miejsc budzi moje wielkie uznanie.

Kryminał w stylu retro godny uwagi.

Polecam

Książka pana Duszyńskiego to dobrze przemyślana intryga kryminalna, dopracowana w najdrobniejszych szczegółach opowieść o przedwojennej Warszawie z jej bogatym establishmentem i świetnie odtworzonym klimatem tamtych lat.

Przyznam, że jestem miło zaskoczona świeżością i innowacyjnością pomysłu na kryminał, który zaserwował mi autor. Książkę czyta się jednym tchem, bo...

Warszawa 1943 rok, listopad, komisarz Antoni Wróbel ma do rozwiązania sprawę zabójstwa młodych aktorek. „- W atelier „Sfinksa” przy placu Zbawiciela odkryto dziś rano siedem trupów”. Na miejscu ciała zamordowanych są ułożone w krąg a jeden z mężczyzn ma na klatce piersiowej namalowane nieznane symbole. Patolog określa je jako symbole okultystyczne. Do pomocy Antoniemu zostaje przydzielony komisarz Rozalski, choć Wróbel w pracy kieruje się zasadą: „Jeśli chcesz, żeby coś było zrobione dobrze, zrób to sam”. Prowadzone dochodzenie ma wiele zwrotów akcji i nic nie jest oczywiste a odkryte kolejne zwłoki prowadzą komisarza w zupełnie nieoczekiwanym kierunku do zabójcy. Czy Antoni Wróbel odnajdzie zabójcę i motyw, którym się kierował?

Drugie dno obejmowało przemyślenia na temat policji i jej funkcjonowania, co nie było w zgodzie z Antonim Wróblem: „Policja stała się narzędziem do rozprawy z przeciwnikami politycznymi sanacji i Piłsudskiego” i dysonansu, czy zostać w pracy czy przejść na emeryturę: „stałem się zbyt wygodny, układny… i brakuje mi konsekwencji. Być może straciłem nadzieję, że coś da się zmienić. A może już nie chcę zmieniać”. Kolejna zaduma dotyczyła miłości i straty, które są nierozerwalnie ze sobą połączone. Relacja Antoniego i Heleny Winiarskiej dwóch dojrzałych, odpowiedzialnych ludzi przepełniła mnie radością. Ogromny szacunek, jakim się darzyli był zachwycający. Osiągnięcie sukcesu i spełnienie marzeń nie jest warty za cenę własnego życia…

„Człowiek z Celuloidu” był dla mnie powieścią kryminalną inną, niż do tej pory czytałam. Bardzo podobało mi się obserwowanie całej opowiadanej historii. Wątku morderstw, wątku miłosnego i historii kinematografii. Fascynująca przygoda przeniesienia się do czasów telefonów stacjonarnych i filmów kręconych analogowo. Na przestrzeni lat sporo się zmieniło i w zestawieniu z historią widać duży postęp technologiczny, co skłania do refleksji na temat upływu czasu i radzenia sobie z nim. Wspomnienie o „Fajfkach”, Eugeniuszu Bodo i Mieczysławie Ćwiklińskiej było bardzo ciekawe. Niespieszna akcja, choć momentami i spore przyspieszenie oraz duży dramatyzm wydarzeń, wpleciony wątek miłosny dawało mi przyjemne uczucie odprężenia i satysfakcji z lektury. Język i styl prowadzenia narracji przypadł mi do gustu.

Moje pierwsze spotkanie z autorem Tomaszem Duszyńskim i pierwszy kryminał retro zaliczam do bardzo udanych. Przemyślane wątki od początku do końca, logiczne rozwiązanie zagadki kryminalnej i to wszystko pięknie utkane na tle historii kinematografii. Bardzo podobało mi się również nawiązanie na początku do pierwszego tomu „Fenomen z Warszawy” i dbałość o szczegóły. Polecam serdecznie, czytajcie.

Dzięki Martynie z @kryminalnatalerzu na możliwość wzięcia udziału w booktour’ze. Kolejna ciekawa wyprawa ;)

Warszawa 1943 rok, listopad, komisarz Antoni Wróbel ma do rozwiązania sprawę zabójstwa młodych aktorek. „- W atelier „Sfinksa” przy placu Zbawiciela odkryto dziś rano siedem trupów”. Na miejscu ciała zamordowanych są ułożone w krąg a jeden z mężczyzn ma na klatce piersiowej namalowane nieznane symbole. Patolog określa je jako symbole okultystyczne. Do pomocy Antoniemu...

Kryminały retro mają swój niepowtarzalny klimat.

"Człowiek z celuloidu" zabiera nas podróż w czasie do przedwojennej Warszawy. Jest to nie byle jaka wycieczka, gdyż za motyw przewodni stanowi kinematografia, a Polska wbrew pozorom przed wojną miała się czym pochwalić.

Eugeniusz Bodo.

Coś wam to mówi?

To jeden z bohaterów, ale aby uzyskać odpowiedź na pytanie co łączy amanta kina z zagadkowymi zabójstwami i okultyzmemzapraszam do lektury!

Myślę, że książka oczaruje nie tylko miłośników kina.
Autor w zgrabny sposób przeplatał fikcyjne wydarzenia z legendami kina, jednocześnie nie tracąc głównego wątku jakim była zagadka kryminalna.

Jest to kryminał retro, ale nie ma co ukrywać że problemy trapiące Polskę wtedy, jak i teraz są podobne.

Komisarz Wróbel bezapelacyjnie zdobył moją sympatię, choć to mruk i indywidualista to dostarcza sporą dawkę humoru, jednak dla bezpieczeństwa lepiej nie wsiadać z nim do auta 😜
Detektywem jest świetnym, a kierowcą... No cóż.. Nie ma ludzi idealnych 🙉

Jest to druga część serii, ale bez obaw! Można ja czytać bez znajomości poprzedniego tomu.
Ale uważajcie!

Historia wciąga i z pewnością sięgnięcie po poprzednią część!

Kryminały retro mają swój niepowtarzalny klimat.

"Człowiek z celuloidu" zabiera nas podróż w czasie do przedwojennej Warszawy. Jest to nie byle jaka wycieczka, gdyż za motyw przewodni stanowi kinematografia, a Polska wbrew pozorom przed wojną miała się czym pochwalić.

Eugeniusz Bodo.

Coś wam to mówi?

To jeden z bohaterów, ale aby uzyskać odpowiedź na pytanie co łączy...

Człowiek z………….. to niebanalna historia z pograniczna psychologi okultyzmu i sztuki. Książka pokazuje, że współczesne problemy występowały również dawniej prostytucja, pragnienie lepszego życia, zemsta. Kryminał prowokuje do zadawania wielu pytań czy prawo zawsze jest skuteczne czy ktoś kto stracił to co najbardziej kochał ma prawo do zemsty. Czy są ludzie którzy są bezkarni.
Muszę przyznać że trochę zabrakło mi wyjaśnienia niektórych sytuacji. Nieco chaotyczne przedstawienie historii spowodowało, że książka nie wciągnęła. Polecam osobą które lubią się skupić podczas czytania.

Człowiek z………….. to niebanalna historia z pograniczna psychologi okultyzmu i sztuki. Książka pokazuje, że współczesne problemy występowały również dawniej prostytucja, pragnienie lepszego życia, zemsta. Kryminał prowokuje do zadawania wielu pytań czy prawo zawsze jest skuteczne czy ktoś kto stracił to co najbardziej kochał ma prawo do zemsty. Czy są ludzie...

Czy często sięgacie po kryminały retro? Ja raz na jakiś czas lubię się zanurzyć w przedwojennym świecie. A gdy jeszcze do tego w grę wchodzą wątki związane ze sztuką ( w tym przypadku rozwój kinematografii i teatr) czuję się ukontentowana.

Przedwojenna Warszawa, okultyzm tajemnicze morderstwa młodych aktorek, a w tym wszystkim komisarz Wróbel, który jest bliski porzucenia swojej pracy. Czy to będzie jego ostatnie dochodzenie? I jaką rolę w tej historii odegra Antoni Słonimski i Eugeniusz Bodo?

Przy tej książce wyłączyłam swój natrętny śledczy umysł, który z zapamiętaniem godnym książkowym detektywom wyłapuje wszelkie historyczne nieścisłości. Nie wiem, na ile wydarzenia czy zachowania przewijających się tu postaci autentycznych i zdarzeń są zgodne z prawdą, ale cała historia tak mnie zainteresowała, że nie miało to dla mnie znaczenia.

Ta książka to dobrze skonstruowana akcja, zaskakujące zbrodnie i zwroty. Do najwyższej oceny, czegoś mi jednak zabrakło. W mojej ocenie to po prostu dobry kryminał retro.

emocje logiczne.blogspot.com
IG:@mamazaczytana

Czy często sięgacie po kryminały retro? Ja raz na jakiś czas lubię się zanurzyć w przedwojennym świecie. A gdy jeszcze do tego w grę wchodzą wątki związane ze sztuką ( w tym przypadku rozwój kinematografii i teatr) czuję się ukontentowana.

Przedwojenna Warszawa, okultyzm tajemnicze morderstwa młodych aktorek, a w tym wszystkim komisarz Wróbel, który jest bliski porzucenia...

Dobrze się rozpędzało,a potem było jakoś toporniej, traciłam koncentrację. Na pewno na plus postać Wróbla, odczuwalny klimat tamtych lat, taka tajemniczość. Czegoś mi tu jednak zabrakło.

Dobrze się rozpędzało,a potem było jakoś toporniej, traciłam koncentrację. Na pewno na plus postać Wróbla, odczuwalny klimat tamtych lat, taka tajemniczość. Czegoś mi tu jednak zabrakło.