O tej książce nie można powiedzieć, że jest „fajna”, bo jest przerażająca.
Przerażająca i prawdziwa.
Jest przerażającą i prawdziwą historią cztero-, pięcio-..., dziesięciolatka przeżywającego latami koszmar maltretowania i molestowania doznawanego ze strony bliskiej, podziwianej i kochanej osoby-ojca. Osoby, która ma mu zapewnić opiekę, a jest źródłem niewyobrażalnych cierpień i upokorzeń dla niego, jego sióstr i matki.
Nie można też powiedzieć, że tę książkę „dobrze się czyta”, bo czytało mi się ją z trudem i ze ściśniętym gardłem, a z każdą przewróconą kartką rosło moje przerażenie, niedowierzanie i współczucie dla małego chłopca, a potem dorosłego mężczyzny dręczonego przez demony przeszłości.
W książce poznajemy nie tylko małego, ale też dorosłego Stuarta, który mimo wieku i potężnej postury, jest wciąż zalękniony, rozpaczliwie szuka pomocy i odpowiedzi na dręczące go pytania. Napotyka jednak mur milczenia, obojętności, a w końcu w akcie największej desperacji i strachu robi coś, co jego życie zmienia na jeszcze gorsze, choć czytelnikowi trudno sobie wyobrazić, że może być gorzej.
Stuart okazuje się być nie tylko ofiarą swego kata i obojętnych krewnych, czy też matki nie broniącej go przed razami. Jest też ofiarą systemu i wspomnień, których nie sposób od siebie odegnać. Główny bohater, choć nie raz próbuje ze sobą skończyć, to jednak walczy o przetrwanie i godne traktowanie. Jest to o tyle trudne, że przez bardzo długi czas Stuart jest przekonany iż był „niegrzecznym chłopcem” i to co go spotkało mu się w jakiś sposób „należało”. Na szczęście nieliczni dobrzy ludzie, których spotyka na swojej drodze przekonują go, że jest kochany, co daje mu siłę, by dalej walczyć o szczęście.
Książka „Tatusiu, proszę nie” Stuarta Howarth'a wywarła na mnie ogromne wrażenie, bardzo poruszyła i zasmuciła. Zwróciła też uwagę na to, jak wiele może być obojętności ze strony rodziny, znajomych, urzędników na cierpienie dziecka sparaliżowanego strachem, bólem i poczuciem winy. Po tej lekturze nikt nie pozostanie obojętny na sytuację maltretowanych dzieci.

O tej książce nie można powiedzieć, że jest „fajna”, bo jest przerażająca.
Przerażająca i prawdziwa.
Jest przerażającą i prawdziwą historią cztero-, pięcio-..., dziesięciolatka przeżywającego latami koszmar maltretowania i molestowania doznawanego ze strony bliskiej, podziwianej i kochanej osoby-ojca. Osoby, która ma mu zapewnić opiekę, a jest źródłem niewyobrażalnych...