Książka mocna, szokująca, dosadna. Czasem za mocna, zbyt epatująca okrucieństwem, okropnościami i wulgarnością, przez co odczuwa się przesyt - w myśl zasady: co za dużo, to niezdrowo.

Jednak autorka podjęła w tej powieści bolesne tematy, jakie w niektórych środowiskach wciąż uchodzą za tabu lub przynajmniej za niewygodne, takie, o których się nie mówi, bo wyzwalają wstyd czy zażenowanie.
To przede wszystkim kwestia niepełnosprawności dziecka i sytuacji jego matki, która jest tu postrzegana jako ta, która została obarczona kaleką córką za grzechy przodków.
Brzmi absurdalnie? Oczywiście, że to absurd, ale mylą się ci, którzy sądzą, że współcześnie matki niepełnosprawnych dzieci nie słyszą, iż zostały za coś pokarane przez los, przez Boga. Pewnie musiały w przeszłości zrobić coś złego i teraz odpokutowują, dźwigając swój krzyż.

Pani Chutnik nie przebiera w słowach, ale w wielu sprawach trudno się z nią nie zgodzić. Niepełnosprawność wciąż jest postrzegana jako gorsza inność, a walka rodziców o zdrowie dzieci często bywa drogą przez mękę biurokratycznych absurdów, przeciągających się lekarskich diagnoz i społecznych uprzedzeń.

Inny niewygodny temat to postawa części Polaków wobec Żydów podczas drugiej wojny światowej. Chętnie mówimy i słuchamy o bohaterskich czynach, niemiłe są nam fakty na temat denuncjacji, szmalcowników, wojennych hien, kolaborantów...
Miłe być, oczywiście, nie mogą. Ale przemilczane także być nie powinny, nawet wówczas, gdy część naszych rodaków sądzi, że to babranie się w polskim błocie. Moim zdaniem, lepiej ubabrać się po pachy niż udawać, że gówno pachnie fiołkami.

W powieści tej dostaje się także klerowi, politykom, wymiarowi sprawiedliwości, współczesnym kołtunom... Suchej nitki pisarka nie zostawia na ciemnogrodzie, który w "Dzidzi" nie jest jedynie domeną prowincji.

To książka bardzo przygnębiająca, makabryczna, ale i prawdziwa, chociaż pokazuje świat w krzywym zwierciadle - wynaturzony, groteskowy, z elementami czarnego humoru (niestety, czasem w niesmaczny sposób).
Nie sposób pozostać obojętnym wobec tej powieści, co widać chociażby w opiniach na LC.

Książka mocna, szokująca, dosadna. Czasem za mocna, zbyt epatująca okrucieństwem, okropnościami i wulgarnością, przez co odczuwa się przesyt - w myśl zasady: co za dużo, to niezdrowo.

Jednak autorka podjęła w tej powieści bolesne tematy, jakie w niektórych środowiskach wciąż uchodzą za tabu lub przynajmniej za niewygodne, takie, o których się nie mówi, bo wyzwalają wstyd...