"Wiara może niszczyć życie" - jeżeli kiedykolwiek zgadzaliśmy się z tym stwierdzeniem, to po przeczytaniu niniejszej książki najpewniej zmienimy zdanie. To nie wiara, ale jej dziecinne przeżywanie, a więc niedojrzała religijność sieje destrukcję w życiu. Autor bardzo trafnie diagnozuje problemy indywidualnej religijności polskich katolików, które wynikają w znacznej mierze z miałkości intelektualnej polskich księży i biskupów. Owi nieodpowiedzialni duszpasterze przez ostatnie dekady nie byli zdolni do podjęcia jakiegokolwiek wysiłku intelektualnego, a ich działalność sprowadza się do szerzenia infantylnego, niebezpiecznego dla życia folkloru religijnego. Gdy Wojtyła w '78 zasiadł na tronie Piotrowym obrał sobie za cel (oprócz misternej budowy największej organizacji pedofilskiej w dziejach Wszechświata) propagowanie bezmyślnej religijności w całym świecie. Wojtyła utworzył w tym celu organizację Opus Dei, którą hojnie finansował m. in. z haraczy ściąganych z polskich katolików. Wracając jednak do książki, każda osoba uważająca się za religijną powinna ją przeczytać i gruntownie przemyśleć. Mechanizmy psychologiczne, które zniewalają człowieka religijnego są dobrze opisane. Gdyby autor ograniczył się tylko do punktacji niedojrzałej wiary, książka zasługiwałaby na ocenę 10/10. Ale... podczas lektury czeka nas POTĘŻNY plot twist. Andrzejek w pewnym momencie zaczyna bredzić o demonach, o osobowym złu, które istnieje naprawdę, o opętaniach, o cudach na kiju w ruchach charyzmatycznych, o głosie Boga etc. Co oni palili podczas tej rozmowy? W pierwszej części książki, jak na naukowca/doktora psychologii przystało, rzeczowo krytykuje magiczną religijność, a w drugiej bajdurzy o tym, co było przedmiotem wcześniejszej krytyki? W związku z tym nie pozostaje nic innego, jak uznać proces nawrócenia Andrzeja za nieukończony, bowiem najwyższą formą nawrócenia jest całkowite odrzucenie katolickiego boga (który nie ma nic wspólnego z chrześcijańskim Bogiem).

"Wiara może niszczyć życie" - jeżeli kiedykolwiek zgadzaliśmy się z tym stwierdzeniem, to po przeczytaniu niniejszej książki najpewniej zmienimy zdanie. To nie wiara, ale jej dziecinne przeżywanie, a więc niedojrzała religijność sieje destrukcję w życiu. Autor bardzo trafnie diagnozuje problemy indywidualnej religijności polskich katolików, które wynikają w znacznej mierze...

Dobry, ważny głos o religijności i wierze, jej nie/dojrzałości i znaczeniu dla Kościoła, jak i własnego rozwoju. Głos człowieka "od wewnątrz", mówiący o trudnych i ważnych sprawach, często krytycznie i dość ostro, ale świadomie przeżywającego Kościół, wiarę, wspólnotę.

Dobry, ważny głos o religijności i wierze, jej nie/dojrzałości i znaczeniu dla Kościoła, jak i własnego rozwoju. Głos człowieka "od wewnątrz", mówiący o trudnych i ważnych sprawach, często krytycznie i dość ostro, ale świadomie przeżywającego Kościół, wiarę, wspólnotę.

Książka, o której dziś piszę, zafascynowała mnie już od chwili jej zapowiedzi. Bylam jej bardzo ciekawa i nie zawiodłam się.
Napisana została w formie dialogu między dr Andrzejem Molendą, psychologiem religii oraz dr Kamą Hawryszków, redaktorką.

Autorzy stawiają kontrowersyjne pytanie: czy można być praktykującym katolikiem, przyjmować sakramenty i być niewierzącym?

Tak często wiara jest mylona z religijnością. Tymczasem niedojrzała, nierozwojowa, źle przeżywana religijność może być przyczyną tragedii, nawet nerwicy.
Pamiętamy, kto wydał Jezusa na śmierć- faryzeusze. Ludzie, którzy najlepiej znali pisma, rygorystycznie przestrzegali przepisów, przesiadywali w świątyni. Zabrakło im tylko jednego - Boga, który jest miłością.

O tym właśnie jest ta książka- o religijności bez głębi i o współczesnych faryzeuszach. Odklepywanie paciorków, zaliczanie obowiązków, wyuczone gesty, mechanicznie powtarzane słowa. Nie tego chce od nas Bóg, nie po to umarł za nas na krzyżu.
Utkwiły mi w pamięci słowa przeczytane w książce: "Chrześcijanin to osoba, która doświadcza Ducha Bożego za życia"

Czy jest w nas Duch Boży? Często słyszymy ubolewanie nad laicyzacją, coraz bardziej pustymi świątyniami. Kto się użali nad pustką w sercu ludzi, którzy są tak zajęci wypełnianiem praktyk religijnych, że zapomnieli już, po co i dla kogo to robią?

Kontrowersyjny i trudny głos, ale jakże potrzebny. "Wiara bez uczynków martwą jest" Zachęcam do sięgnięcia po książkę- daje do myślenia i długo pracuje w sercu 🤎

Książka, o której dziś piszę, zafascynowała mnie już od chwili jej zapowiedzi. Bylam jej bardzo ciekawa i nie zawiodłam się.
Napisana została w formie dialogu między dr Andrzejem Molendą, psychologiem religii oraz dr Kamą Hawryszków, redaktorką.

Autorzy stawiają kontrowersyjne pytanie: czy można być praktykującym katolikiem, przyjmować sakramenty i być niewierzącym?

Tak...

Polecam

Polecam

W tym wypadku psychologia religii to takie dziwne zwierzę, że ani koło nauki, ani koło teologii nie stała. Dodatkowo forma wywiadu rzeki sprzyja temu, żeby coś powiedzieć, ale jednak nic konkretnego.

W tym wypadku psychologia religii to takie dziwne zwierzę, że ani koło nauki, ani koło teologii nie stała. Dodatkowo forma wywiadu rzeki sprzyja temu, żeby coś powiedzieć, ale jednak nic konkretnego.