Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wiara może niszczyć życie" - jeżeli kiedykolwiek zgadzaliśmy się z tym stwierdzeniem, to po przeczytaniu niniejszej książki najpewniej zmienimy zdanie. To nie wiara, ale jej dziecinne przeżywanie, a więc niedojrzała religijność sieje destrukcję w życiu. Autor bardzo trafnie diagnozuje problemy indywidualnej religijności polskich katolików, które wynikają w znacznej mierze z miałkości intelektualnej polskich księży i biskupów. Owi nieodpowiedzialni duszpasterze przez ostatnie dekady nie byli zdolni do podjęcia jakiegokolwiek wysiłku intelektualnego, a ich działalność sprowadza się do szerzenia infantylnego, niebezpiecznego dla życia folkloru religijnego. Gdy Wojtyła w '78 zasiadł na tronie Piotrowym obrał sobie za cel (oprócz misternej budowy największej organizacji pedofilskiej w dziejach Wszechświata) propagowanie bezmyślnej religijności w całym świecie. Wojtyła utworzył w tym celu organizację Opus Dei, którą hojnie finansował m. in. z haraczy ściąganych z polskich katolików. Wracając jednak do książki, każda osoba uważająca się za religijną powinna ją przeczytać i gruntownie przemyśleć. Mechanizmy psychologiczne, które zniewalają człowieka religijnego są dobrze opisane. Gdyby autor ograniczył się tylko do punktacji niedojrzałej wiary, książka zasługiwałaby na ocenę 10/10. Ale... podczas lektury czeka nas POTĘŻNY plot twist. Andrzejek w pewnym momencie zaczyna bredzić o demonach, o osobowym złu, które istnieje naprawdę, o opętaniach, o cudach na kiju w ruchach charyzmatycznych, o głosie Boga etc. Co oni palili podczas tej rozmowy? W pierwszej części książki, jak na naukowca/doktora psychologii przystało, rzeczowo krytykuje magiczną religijność, a w drugiej bajdurzy o tym, co było przedmiotem wcześniejszej krytyki? W związku z tym nie pozostaje nic innego, jak uznać proces nawrócenia Andrzeja za nieukończony, bowiem najwyższą formą nawrócenia jest całkowite odrzucenie katolickiego boga (który nie ma nic wspólnego z chrześcijańskim Bogiem).