Wspomnienia żywo przywołują koloryt doby napoleońskiej, w wymiarze, rzecz jasna, wycinkowym. Jedne obserwacje trafne, inne mniej, wszystkie zaś plastyczne, ujęte w błyskotliwą frazę. Z pewnością godne polecenia, choćby dla samego zapoznania się z tym świadectwem epoki przez jej miłośników. A tymże miłośnikom warto polecić w tym miejscu inny memuar, szerszy czasowo, obejmujący i przedmiotowy okres, w moim przekonaniu bogatszy o detal i bystrość spojrzenia autorki, a mianowicie "Dzieje moje własne" Wirydianny z Radolińskich primo voto Kwileckiej, secundo voto Fiszerowej.

Wspomnienia żywo przywołują koloryt doby napoleońskiej, w wymiarze, rzecz jasna, wycinkowym. Jedne obserwacje trafne, inne mniej, wszystkie zaś plastyczne, ujęte w błyskotliwą frazę. Z pewnością godne polecenia, choćby dla samego zapoznania się z tym świadectwem epoki przez jej miłośników. A tymże miłośnikom warto polecić w tym miejscu inny memuar, szerszy czasowo,...

Pozycja ciekawa ze względu na fakt, że napisana przez obserwatorkę przełomowych momentów w historii Europy. I choć opinie autorki są bardzo subiektywne, to na pewno interesujące jest, że na posągowe postacie takie jak Napoleon, książę Poniatowski, Talleyrand, czy car Aleksander I możemy spojrzeć jakby z zupełnie prywatnej perspektywy, nie tylko przez pryzmat ich dokonań. Z relacji autorki mamy okazję dowiedzieć się jak się zachowali na co dzień, jaki był ich sposób bycia, co myśleli o nich współcześni im ludzie, a także co nieco o ich słabostkach.

Co do wojen napoleońskich, książka pokazuje także ich drugie oblicze, a którym raczej milczą podręczniki szkolne: w czasie kiedy na wschodzie toczyły się krwawe walki, w Warszawie toczyło się normalne życie towarzyskie łącznie z balami i wszelkimi atrakcjami, dostępnymi zebranej tam śmietance towarzyskiej. Jedni wiec oddawali życie walcząc w interesie Napoleona, inni się bawili (choć czasem w ponurych nastrojach i wbrew sobie, jak zaznacza autorka, będąca uczestniczką owych imprez).

Przyznaję, że niektóre sformułowania, czy zachowania autorki (szczególnie te odnoszące się do świeżo poślubionego małżonka i jego rodziny) tchną naiwnością i wymagają pewnego dystansu oraz spojrzenia spod przymrużonych powiek.

Dla mnie, czytelniczki pozycji sprzed 200 lat brakuje mi w książce opisów realiów codziennego życia i ówczesnych sposobów radzenia sobie bez udogodnień, jakie znamy dzisiaj. Cóż, podejrzewam, że takie rzeczy wydały się autorce dość nudne i za bardzo przyziemne, żeby je uwieczniać w swoich wspomnieniach, ale z perspektywy czasu fajnie byłoby o tym poczytać.

Pozycja ciekawa ze względu na fakt, że napisana przez obserwatorkę przełomowych momentów w historii Europy. I choć opinie autorki są bardzo subiektywne, to na pewno interesujące jest, że na posągowe postacie takie jak Napoleon, książę Poniatowski, Talleyrand, czy car Aleksander I możemy spojrzeć jakby z zupełnie prywatnej perspektywy, nie tylko przez pryzmat ich dokonań. Z...

Dziecko magnackich rodów,jedynaczka,dziedziczka fortuny,kuzynka Poniatowskich.Powinna interesować się balami i zamążpójściem ,nic bardziej mylnego -owszem wyszła za starszego ,zimnego jak lodowiec magnata co nie przeszkodziło jej być bystrą obserwatorką szalonych czasów ostatnich rozbiorów i chwilowego Państwa Warszawskiego .Bywalczyni na dworach ówczesnej Europy,zagorzała patriotka i fanka Napoleona.
W pamiętniku nie ma wielkiej polityki ,jest taka mała widziana oczami kobiety,która jest zawsze gdzieś z boku ,ale dużo widzi i dużo rozumie.Są też smaczki ,choć nieistotne dla historii to niezwykle ciekawe dla czytających
Styl piękny i lekki , bez tej maniery czasów Romantyzmu .
Polecam.

Dziecko magnackich rodów,jedynaczka,dziedziczka fortuny,kuzynka Poniatowskich.Powinna interesować się balami i zamążpójściem ,nic bardziej mylnego -owszem wyszła za starszego ,zimnego jak lodowiec magnata co nie przeszkodziło jej być bystrą obserwatorką szalonych czasów ostatnich rozbiorów i chwilowego Państwa Warszawskiego .Bywalczyni na dworach ówczesnej Europy,zagorzała...

Ach, jak to się czyta! Anna Marianna Ewa Apolonia z Tyszkiewiczów Potocka secundo voto Dunin- Wąsowiczowa (1779-1867) zwana Anetką, pozostawiła po sobie pamiętniki, które powstały na przestrzeni lat. Zdecydowała się pisać w 1812 roku po przeczytaniu pamiętników margrabiny von Bayreuth, siostry Fryderyka Wielkiego, króla Prus. Doszła do wniosku, że sama potrafi napisać ciekawsze spostrzeżenia zwłaszcza, że żyje w interesującym czasie i otoczona jest niezwykłymi osobowościami. Matka jej, Konstancja Poniatowska, była bratanicą króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, ojciec zaś to Ludwik Tyszkiewicz, późniejszy marszałek wielki litewski. Dzieciństwo spędziła we dworze w Białymstoku, u ciotecznej babki hetmanowej Izabeli Branickiej, siostry króla Stanisława Augusta, określanej w pamiętniku jako „Pani Krakowska”. W 1805 r. poślubiła Aleksandra Stanisława Potockiego, syna Stanisława Kostki Potockiego i zamieszkała w Wilanowie. Małżeństwo zakończyło się rozwodem. Wyszła po raz drugi za mąż za Stanisława Dunin – Wąsowicza, który był adiutantem Napoleona I. Ostatnie notatki w pamiętniku miała zrobić około 1860 r. kilka lat przed śmiercią.
Pamiętniki Anny pisane są klarownie, ze swadą i dowcipem, tam gdzie trzeba zabarwionym ironią. Autorka wraca w zapiskach do wydarzeń, które obejmują jej dzieciństwo, próbuje przy tym odtworzyć towarzyszące jej emocje i panującą w otoczeniu atmosferę. Pisała głównie z myślą o dzieciach. Autorka zapisków skrzętnie uwieczniła opisy rezydencji, w których bywała lub w których mieszkała (m.in. Łańcut, Wilanów, Białystok, Puławy, Natolin),rozrywki, spotykane osoby, zwracając uwagę nie tylko na ich wygląd, ale również na cnoty i wady ich umysłu. Odnosi się do świata sztuki i literatury. Zwraca uwagę na wydarzenia polityczne: insurekcję kościuszkowską, emigrację, zwycięstwa i porażki Napoleona, postanowienia Kongresu Wiedeńskiego. Opisuje swoje podróże, tryb codziennego życia, przytacza zapamiętane rozmowy i zasłyszane anegdoty. Opowiada o pierwszym zamążpójściu. O pierwszym mężu pisze ciepło i z szacunkiem. O teściu, Stanisławie hr. Potockim, pisze, że bardzo go kochała i to jemu zawdzięcza wiedzę o architekturze i wszelkie umiłowanie sztuki. Zarejestrowała konflikty do jakich dochodziło z teściową. Odnosi się też do życia towarzyskiego (m.in. opisuje prezentacje, bale, śluby, wizyty i rewizyty) i codziennego. Pisze również o narodzinach dzieciach. Przedstawia także swoje zamiłowanie do rysowania. Ciekawe są jej bezpośrednie zapiski w odnalezionym dzienniku, odnoszące się do śmierci Pani Krakowskiej.
Anna łatwo operuje językiem, nie bojąc się nawet potocznych wtrętów. Czytelnik z łatwością zauważy, że pamiętnik został napisany przez osobę oczytaną, towarzyską, inteligentną, charakteryzującą się zmysłem obserwacji. To nieocenione źródło historyczne, do którego należy jednak podchodzić krytycznie. Pamiętnik wobec tego czyta się szybko i z wielką przyjemnością. Na pewno niejednokrotnie będę do niego wracać, bowiem mieści się w kręgu moich dziewiętnastowiecznych zainteresowań. Wydanie z MG jest staranne, w twardej oprawie i z dobrze rozmieszczonym tekstem na stronie dla czytającego, w dodatku z przypisami umieszczonymi na końcu książki i z dodanymi ilustracjami z epoki. Bardzo polecam.

https://slowemmalowane.blogspot.com/2022/02/anna-z-tyszkiewiczow-potocka.html

Ach, jak to się czyta! Anna Marianna Ewa Apolonia z Tyszkiewiczów Potocka secundo voto Dunin- Wąsowiczowa (1779-1867) zwana Anetką, pozostawiła po sobie pamiętniki, które powstały na przestrzeni lat. Zdecydowała się pisać w 1812 roku po przeczytaniu pamiętników margrabiny von Bayreuth, siostry Fryderyka Wielkiego, króla Prus. Doszła do wniosku, że sama potrafi napisać...

Jako wielka fanka pamiętników historycznych, zwłaszcza z okresu XIX i XX wieku, niewiele mogę powiedzieć ponad to, że niezwykle interesującym jest ich czytanie. A jeszcze ciekawsze jest konfrontowanie obrazu autora wyłaniającego się z kart jego pamiętników, z obrazem zachowanym z innych źródeł historycznych. W przypadku Anetki (bo tak zdrobniale zwracano się do Anny) dochodzi jeszcze dodatkowe kryterium, którym jest czas, w jakim napisała swój pamiętnik. Nie był on bowiem tworzony na bieżąco, a powstał dopiero po upływie wielu lat od czasów w nim opisanych. Uważny czytelnik wiele może wyciągnąć z niego wniosków, chociażby na temat zmieniającego się światopoglądu, ale też i mentalności a także nastrojów politycznych. Sama Anetka trzeba przyznać była całkiem niezłą obserwatorką ówczesnej sceny społeczno-politycznej, choć według autorów Wstępu - nie aż taką zaangażowaną w owe wydarzenia, jak sama chciałaby się w nich widzieć. Tak czy inaczej to kolejny ciekawy obraz ówczesnego świata (oczywiście głównie dotyczącego ludzi zamożnych),który dostarcza wielu interesujących opisów różnych kwestii związanych z XIX-wiecznym społeczeństwem.

Jako wielka fanka pamiętników historycznych, zwłaszcza z okresu XIX i XX wieku, niewiele mogę powiedzieć ponad to, że niezwykle interesującym jest ich czytanie. A jeszcze ciekawsze jest konfrontowanie obrazu autora wyłaniającego się z kart jego pamiętników, z obrazem zachowanym z innych źródeł historycznych. W przypadku Anetki (bo tak zdrobniale zwracano się do Anny)...

Moim zdaniem to naprawdę dobry pamiętnik żyjącej w burzliwych czasach kobiety. Obrazuje życie elity społeczeństwa i ich życie codzienne. Jeśli ktoś liczy na głębokie refleksje związane z polityką porozbiorwa, to musi szukać innego źródła, gdyż Anetka wspomina o nich tylko pobieżnie.

Moim zdaniem to naprawdę dobry pamiętnik żyjącej w burzliwych czasach kobiety. Obrazuje życie elity społeczeństwa i ich życie codzienne. Jeśli ktoś liczy na głębokie refleksje związane z polityką porozbiorwa, to musi szukać innego źródła, gdyż Anetka wspomina o nich tylko pobieżnie.

Interesujące wspomnienia z przełomu XVIII i XIX wieku, dużo szczegółowych informacji z ceremoniału i życia elit w tamtych czasach na tle wielkich wydarzeń epoki. Po lekturze jestem nieco rozczarowany, liczyłem na więcej informacji o Warszawie, ks. Poniatowskim, Kostce Potockim czy Wilanowie.

Interesujące wspomnienia z przełomu XVIII i XIX wieku, dużo szczegółowych informacji z ceremoniału i życia elit w tamtych czasach na tle wielkich wydarzeń epoki. Po lekturze jestem nieco rozczarowany, liczyłem na więcej informacji o Warszawie, ks. Poniatowskim, Kostce Potockim czy Wilanowie.

Fajne, bardzo fajne ale nie wybitne. Zawsze lubiłem wspomnienia kobiet, zwłaszcza te z serii Pamiętniki Kobiet. Pokazują zazwyczaj dużo bardziej realny świat niż to z czym mamy do czynienia na co dzień w historii a i zwykle są bardziej otwarte w sprawach obyczajowych (jak np seks) i to mimo niemal zawsze zastrzeganej pobożności. Autorka miała okazję poznać wielkich tego świata (zwłaszcza ze strony rosyjskiej),oko do charakterystyk ma niezłe ale całości brakuje nieco polotu i chyba mimo wszystko zainteresowania światem.

Fajne, bardzo fajne ale nie wybitne. Zawsze lubiłem wspomnienia kobiet, zwłaszcza te z serii Pamiętniki Kobiet. Pokazują zazwyczaj dużo bardziej realny świat niż to z czym mamy do czynienia na co dzień w historii a i zwykle są bardziej otwarte w sprawach obyczajowych (jak np seks) i to mimo niemal zawsze zastrzeganej pobożności. Autorka miała okazję poznać wielkich tego...

Wspomnienia Anetki Potockiej będą wspaniałą lekturą dla wszystkich tych, którzy chcieliby posłuchać o życiu w epoce napoleońskiej z bezpośredniego i bardzo dobrze poinformowanego źródła.

Wspomnienia Anetki Potockiej będą wspaniałą lekturą dla wszystkich tych, którzy chcieliby posłuchać o życiu w epoce napoleońskiej z bezpośredniego i bardzo dobrze poinformowanego źródła.