Telewizja, okno na świat

Takie sobie, niechlujne, niekompletne, wyrywkowe, ubogie, słabo uporządkowane wspominki telewizyjne. Autor, czy autorzy może się i dobrze bawili przy redakcji, całość sprawia wrażenie luźnych i nieprecyzyjnych skojarzeń snutych przy koniaczku. Jest sporo wspomnianych zaledwie hasłowo kultowych produkcji, niektóre opisane dokładniej, inne znów ledwie wspomniane. Stanowczo za mało na porządne opracowanie. Nie wiem dla kogo ta seria - jeśli wszystkie tomy są tak samo "cienkie" to nie gratuluję wydawcy.

Takie sobie, niechlujne, niekompletne, wyrywkowe, ubogie, słabo uporządkowane wspominki telewizyjne. Autor, czy autorzy może się i dobrze bawili przy redakcji, całość sprawia wrażenie luźnych i nieprecyzyjnych skojarzeń snutych przy koniaczku. Jest sporo wspomnianych zaledwie hasłowo kultowych produkcji, niektóre opisane dokładniej, inne znów ledwie wspomniane. Stanowczo za...

Książka obudziła we mnie mnóstwo wspomnień związanych ze starym, czarno-białym telewizorem. Bajki oglądane przed dziennikiem, teleferie o poranku, teleranek i wiele innych. Z książki można dowiedzieć się o wielu ciekawostkach, sposobie kręcenia programów, filmów. Zadziwia mnie, dlaczego z uporem jest powtarzany dowcip Kobuszewskiego o pierogach. Mówi on o leniwych, o czym można się przekonać: https://youtu.be/ciupixrwyO0 Inna sprawa, że i tak wszyscy wiedzieli, że chodzi o ruskie.

Książka obudziła we mnie mnóstwo wspomnień związanych ze starym, czarno-białym telewizorem. Bajki oglądane przed dziennikiem, teleferie o poranku, teleranek i wiele innych. Z książki można dowiedzieć się o wielu ciekawostkach, sposobie kręcenia programów, filmów. Zadziwia mnie, dlaczego z uporem jest powtarzany dowcip Kobuszewskiego o pierogach. Mówi on o leniwych, o czym...

94/180/2022
Wyzwanie LC lipiec 2022 – Chuda książczyna
Ha! Tak jak się spodziewałam, po nudniejszej dla mnie „Polsce zaraz po wojnie” kolejny tom to perełka. Bo o telewizji, najważniejszym przez wiele lat wynalazku ludzkości. A telewizor to wciąż jeszcze najważniejszy mebel w wielu domach. Wszystko jej w tej książeczce. I propaganda – w „Dzienniku telewizyjnym” (teraz to się nazywa „Wiadomości”),„Czterech pancernych” i „Stawce większej niż życie”. I rozrywka w postaci „Wielkiej gry” (zwycięzca-rekordzista był spod Poznania),Kabaretu Starszych Panów i Kabareciku Olgi Lipińskiej, mnóstwa seriali (polskich i zagranicznych) i Studia 2. I jeszcze telewizja dzieciom: dobranocki i „Niewidzialna ręka”. W każdym rozdziale wielkie nazwiska. Ciekawe, kto z dzisiejszych telewizyjnych gwiazd będzie tak opisywany po latach…
PS. Teraz mnie olśniło!! Nie ma nic o Sondzie!
„Wśród polskich kreskówek „Reksio” należy do najbardziej nafaszerowanych przemocą. Ale pochodzi z czasów, kiedy spory podwórkowe rozstrzygano na pięści, bez mieczy laserowych albo czarodziejskich zaklęć.”
[„Porwanie Baltazara Gąbki”] to film drogi, opowieść łotrzykowska i komedia slapstikowa w jednym.”
„Niebieskim ludem zamieszkującym domki-grzybki włada Papa Smerf w czerwonej czapce. Rządzi mądrze, ale to władza dyktatorska. W smerfowym świecie nie ma miejsca na żaden indywidualizm, choć z morza niemal identycznych niebieskich postaci wyłaniają się indywidualności: Ważniak, Pracuś, Osiłek, Łasuch, Maruda, Laluś, Ciamajda, Marzyciel – ale to raczej uosobienia przywar, z którymi należy walczyć. Siłą Smerfów jest zawsze działanie zespołowe.”

94/180/2022
Wyzwanie LC lipiec 2022 – Chuda książczyna
Ha! Tak jak się spodziewałam, po nudniejszej dla mnie „Polsce zaraz po wojnie” kolejny tom to perełka. Bo o telewizji, najważniejszym przez wiele lat wynalazku ludzkości. A telewizor to wciąż jeszcze najważniejszy mebel w wielu domach. Wszystko jej w tej książeczce. I propaganda – w „Dzienniku telewizyjnym” (teraz to...