I oto zdjęłam kolejną książkę z półki oczekujących. Chyba zapragnęłam czegoś odmiennego od słodkich historii… stąd Rachel Cusk i jej „Arlington Park”. Od razu mogę powiedzieć, że się nie zawiodłam, bo zdecydowanie nie jest to cukierkowa opowieść o kilku świetnie sobie radzących paniach domu, mieszkających w cudnej okolicy. Owszem, jest to historia kilku kobiet, owszem radzą sobie całkiem nieźle, chociaż czy świetnie to bym polemizowała…

To gorzka książka. To historia Juliet, Amandy, Solly, Maisie i Christine. Historia kobiet, które żyją bez radości. Których codzienność nie cieszy, a raczej przytłacza. Rodzina dołuje, dzieci chwilami doprowadzają do szaleństwa, mężowie wydają się być zbędnym elementem i nawet idealna okolica jaką jest Arlington Park nie pomaga.

To też odważna książka. Na półkach księgarń pełno jest cudownych opowieści o szczęśliwych małżonkach, szalejących z ekstazy matkach, spełniających się w wycieraniu kurzy gospodyniach domowych. „Arlington Park” przeczy wszystkim krzyczącym entuzjazmem życiowym bohaterkom, przeczy kurom domowym tryskającym euforią… nie stawia żadnych wielkich pytań, czasami wręcz śmieszy kiedy czytamy o przekonaniu bohaterek jak bardzo są porządne bo 3 minuty dziennie poświęcają na głośne wyrażenie zmartwienia głodującymi dziećmi w Afryce i jak bardzo je ta myśl dołuje…

Coraz więcej jest książek, które odzierają życie z różowości, które nie godzą się na cukierkowy lans. „Arlington Park” jest jedną z takich książek – nie tylko o sprzecznych uczuciach wobec macierzyństwa (jak w cytowanej opinii z Entertainment Weekly), ale raczej o sprzecznych uczuciach wobec całości – życia rodzinnego, małżeństwa, domu, sensu… Oto sfrustrowane kobiety, które dopuszczają do siebie galopujące myśli i przez ułamek chwili mają chęć coś zmienić. I tak naprawdę to smutna książka, choć przyznam – doskonale napisana. Styl Rachel Cusk jest nienaganny, a każde słowo malujące okolice Arlington Park jest niemal perfekcyjne, dzięki czemu idealnie możemy sobie wyobrazić ten jeden dzień z życia bohaterek. Ale jest smutna przeraźliwie, bo niestety pokazuje poddanie się tych kobiet, jednorazowy i bardzo chwilowy zryw do walki o coś innego, o zmianę trwa zbyt krótko, by rozgościć się w ich umysłach, by zakiełkować i dorosnąć. Zduszone przez życie i właściwie przez samych siebie wracają w ustalone ramy, niewygodne co prawda, ale jakże atrakcyjnie opakowane, wszak nie można być nieszczęśliwym w miejscu takim jak Arlington Park.

I oto zdjęłam kolejną książkę z półki oczekujących. Chyba zapragnęłam czegoś odmiennego od słodkich historii… stąd Rachel Cusk i jej „Arlington Park”. Od razu mogę powiedzieć, że się nie zawiodłam, bo zdecydowanie nie jest to cukierkowa opowieść o kilku świetnie sobie radzących paniach domu, mieszkających w cudnej okolicy. Owszem, jest to historia kilku kobiet, owszem radzą...