Sugestywny portret największego, obok Karola Wielkiego, cesarza średniowiecza. Widzimy tu Fryderyka jako człowieka średniowiecza z krwi i kości, zatwardziałego konserwatystę, pragnącego za wszelką cenę utrzymać "dawne prawa". Autor skutecznie przekonuje czytelnika, że ostatni cesarz z rodu Staufów nie był wcale "germańskim superbohaterem", jak tego chciał Kantorowicz, ani "renesansowym księciem wyprzedzającym epoki" o jakim piszą inni autorzy (np. Wies). Abulafia określa bohatera książki jako "przede wszystkim Hohenstaufena-Hauteville" i ta dynastyczna, średniowieczna perspektywa to coś, czego do tej pory w literaturze brakowało

Abulafia pokazał Fryderyka II w nieco innym świetle niż dotychczasowi biografowie. Brytyjczyk kładzie nacisk na zwykle pomijane dziedzictwo Normanów sycylijskich, a to od nich młody Fryderyk przejął zbiurokratyzowaną administrację centralną, wielokulturowy dwór, armię, imperialne aspiracje, a nawet absolutyzm. Spadkiem ze strony wielkiego dziada Barbarossy były z kolei ciągoty do uniwersalistycznej władzy nad światem, mającej przyćmiewać nie tylko wszystkich koronowanych władców, ale również papieża. Szeroka perspektywa z dwóch pierwszych rozdziałów książki znakomicie wprowadza w życie Fryderyka, to chyba jej najbardziej wartościowa część. Pozwala lepiej zrozumieć wiele sprzeczności tkwiących w tym wciąż niezrozumianym władcy.

Jak zawsze znajdzie się łyżka dziegciu. Niestety relacje z papiestwem opisane są dość tendencyjnie, a autor nie ukrywa swojej sympatii do Fryderyka, zbyt często porzucając bezstronne pozycje narratora. Zwłaszcza ostatnia dekada życia cesarza wydaje się zrelacjonowana nieco skrótowo i jednostronnie. Mało w tej książce o Fryderyku jako mężu i ojcu, zaledwie wzmianki o jego związkach i potomstwie. Trochę brakuje szerszego przedstawienia takich postaci drugoplanowych, jak Enzio król Sardynii, czy Ezzelino da Romano. Nieco "po łebkach" opisana jest sytuacja w Niemczech.

Mimo tych uwag to najlepsza biografia Fryderyka jaką czytałem, napisana znakomitym stylem i pięknym, literackim językiem. Bardzo warto.

Sugestywny portret największego, obok Karola Wielkiego, cesarza średniowiecza. Widzimy tu Fryderyka jako człowieka średniowiecza z krwi i kości, zatwardziałego konserwatystę, pragnącego za wszelką cenę utrzymać "dawne prawa". Autor skutecznie przekonuje czytelnika, że ostatni cesarz z rodu Staufów nie był wcale "germańskim superbohaterem", jak tego chciał Kantorowicz, ani...