Literaturoznawstwo architektoniczne stanowi propozycję ścieżki badań literaturoznawczych, wykorzystujących istniejące podejścia (semiotyka przestrzeni, geopoetyka, geokulturologia itd.),ale odnosi się do innego poziomu zagadnień metanaukowych. Traktowane jest jako kolejny etap ewolucji przestrzennych badań literaturoznawczych, poprzedzony analizą przestrzeni w dziele literackim (np. Sławiński) oraz analizą relacji przestrzeni rzeczywistych i ich literackich reprezentacji (geokrytyka Westphala). Ważny jest inny, społeczny cel – analiza szeroko pojętych materiałów tekstowych, dotyczących realnie istniejących obszarów i wsparcia gremiów decyzyjnych, zarządzających przestrzenią miejską, przy czym istotne jest wykorzystanie metodologii literaturoznawczych i „myślenia literackiego”.

Tom stanowi komentarz teoretyczny do działań przeprowadzonych w ramach projektu o tym samym tytule i koresponduje z publikacją wieloautorską Miejsca trudne – transdyscyplinarny model badań. O przestrzeni placu Piłsudskiego i placu Defilad, będącą efektem prac międzydziedzinowego zespołu, zrealizowanych pod kierownictwem Wójtowicz.