Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdzieś w gąszczu poplątanych codziennych spraw trzeba odszukać własna tożsamość. Jak ma to zrobić młody człowiek, którego otaczają oczekiwania innych, który czuje rozdarcie miedzy sobą i swoim światem, a realnością tego, co splatają mu najbliżsi. Nawet jeśli przez moment czuje, że ma oparcie w matce, w siostrze, w kimś bliskim, to jednak nić o innym kolorze, odmiennej fakturze i grubości zaplątuje się w arras jego codzienności.
Witalij tkwi samotnie w całej gamie zdarzeń, które determinują jego decyzje. Oczekiwania ojca zmuszają wszystkich członków rodziny do szukania własnej drogi, z dala od pozorów idealnej rodziny. Tu, nawet pozornie, nikt nikomu nie jest w stanie pomóc. W tej pajęczynie wzajemnych oddziaływań na siebie, każdy dąży, paradoksalnie, do odcięcia nici, jednocześnie mając świadomość, że to ani nie jest łatwe, ani niekoniecznie zakończy się sukcesem.
Czytelniczo trwałam z głównym bohaterem w jego wędrówce do szczęścia. Trzymałam kciuki, by mimo przeciwności, gdzieś w garncu tej codziennej walki odnalazł posmak szczęścia, nawet jeśli miało by ono być okraszone łyżką goryczy.
Smutna to historia, pełna emocji i niespełnionych oczekiwań. Ale też warta każdej poświęconej jej chwili.
Bardzo polecam.

Gdzieś w gąszczu poplątanych codziennych spraw trzeba odszukać własna tożsamość. Jak ma to zrobić młody człowiek, którego otaczają oczekiwania innych, który czuje rozdarcie miedzy sobą i swoim światem, a realnością tego, co splatają mu najbliżsi. Nawet jeśli przez moment czuje, że ma oparc...

Rozwiń

Zwiń

Gdy skończyłam czytać tę historię to wpadło mi do głowy, że chciałabym mieć takie swatki obok siebie. Przyjaciółki, które pomimo własnych kłopotów i życiowych zawirowań chcą przerwać ciąg samotności kogoś obok.
Tyle w tej powieści odnalazłam odnośników do siebie i swojego życia, że aż nie chciałam jej kończyć i oddawać. Tyle mądrych przemyśleń i uwag pojawiło się w treści i w fabule opowieści o Beacie, że nie sposób było przerwać czytania i zająć się codziennymi sprawami.
Rzadko sięgam po książkę po raz drugi, tu chyba jednak nastąpi wyjątek.
Polecam zdecydowanie.

Gdy skończyłam czytać tę historię to wpadło mi do głowy, że chciałabym mieć takie swatki obok siebie. Przyjaciółki, które pomimo własnych kłopotów i życiowych zawirowań chcą przerwać ciąg samotności kogoś obok.
Tyle w tej powieści odnalazłam odnośników do siebie i swojego życia, że aż nie...

Rozwiń

Zwiń

Sięgnęłam po tę powieść z wielką ciekawością z kilku powodów. Najważniejszy z nich związany był z tym, kim byli mennonici, jak żyli i co robili na terenach Polski.
Ogromnie lubię malowniczość narracji prowadzonej przez Sylwię Kubik. W tej powieści przyroda odgrywa ważną rolę. Po pierwsze determinuje życie mennonitów, ich codzienność i działalność każdego dnia. Po drugie to natura jest przyczynkiem do spotkania głównych bohaterów.
Całą historię Gretchen i Józefa czytało mi się bardzo przyjemnie. Tu nie było pośpiechu ani w ich decyzjach ani w działaniach. Każdy moment i sytuacja w powieści miały swój właściwy czas. Bohaterowie, również ci drugoplanowi to doskonale dopracowane osobowości, a ich charaktery zgrywały się z fabuła idealnie.
Odpoczęłam czytając tę powieść i bardzo ją polecam.

Sięgnęłam po tę powieść z wielką ciekawością z kilku powodów. Najważniejszy z nich związany był z tym, kim byli mennonici, jak żyli i co robili na terenach Polski.
Ogromnie lubię malowniczość narracji prowadzonej przez Sylwię Kubik. W tej powieści przyroda odgrywa ważną rolę. Po pierwsze ...

Rozwiń

Zwiń

Wzruszyła mnie i zaskoczyła to opowieść o życiu i młodych i starszych.
Bo kiedy wzięłam ją do ręki, to moja pierwsza myśl przywiodła mnie na granicę spotkań tych, którzy być może już odchodzą i tych, którzy im w tym odejściu towarzyszą.
A tu nagle odkryłam, że Anastazja zaczyna mnie prowadzić na miejsce spotkań niezwykłych. Zaczynają się ujawniać relacje, które są i głębokie i wyjątkowe. Wystarczy odrobina cierpliwości, spokoju i empatii, by odkryć za zasłoną codzienności, że ktoś ma nadal marzenia, potrzeby i że, aby w spokoju odejść, musi jeszcze zamknąć to, co pootwieranie na oścież, to co powinno być już zasklepioną raną, a nadal się jątrzy i trzyma na tym świecie.
Pięknie mi się tę historię czytało i ze względu na fabułę i ze względu na bohaterów. Te zwykłe historie rodzinne urosły do rangi spraw koniecznych do załatwienia. A bohaterowie - wszyscy bez wyjątku - to postaci bardzo w tej fabule potrzebne.
Czekam więc na swój sen... nie spieszy mi się do niego, ale mam już lekką nutę optymizmu w sercu i mam nadzieję, że w krytycznej chwili taka właśnie Anastazja będzie mi towarzyszyć.

Wzruszyła mnie i zaskoczyła to opowieść o życiu i młodych i starszych.
Bo kiedy wzięłam ją do ręki, to moja pierwsza myśl przywiodła mnie na granicę spotkań tych, którzy być może już odchodzą i tych, którzy im w tym odejściu towarzyszą.
A tu nagle odkryłam, że Anastazja zaczyna mnie prow...

Rozwiń

Zwiń